అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

కార్తెలు కరిగిపొతున్న.... కారు మబ్బులు కరగట్లేదు....

రుతురాగం లయ తప్పుతున్న... రైతు యాగంలో భయం పోవట్లేదు...

మైమరిపించాల్సిన తోలకరి .... మురిపించుకుంటుంటే...

ఆదుకోవల్సిన వర్షాసంధ్యని .... భూమాతపై అలుగుతుంటే...

స్తబ్ధతతో నిండిన నింగికి .... అన్నదాత ఆశా కర్పూర దీపాల్ని వెలిగిస్తున్నాడు...

భస్మీకృత ధాత్రిని కరుణించమని....చేతుల్ని జోడిస్తున్నాడు....

చిరుగంధ సువాసనలతో నిండాల్సిన ధరిత్రి....నేడు...

ఆకాశ ద్వారం దాటని చినుకులకై.... దృవగళాలెత్తి ఏడుస్తుంది....

పచ్చని పుడమిపై పగుళ్ళు చూడలేక....

జారిన అశృవులతో... ఎండిన పంటను తడపలేక....

ఈ విశాల గగనం మీద... గడిచిన శిశిరాన్ని తలచుకుంటూ...

ఆలోచనాంధకారంలో ఆకలిని ఆవిరిచేస్తున్నాడు....

దిక్కు... దిక్కుకు స్వాగత తోరణం కడుతూ...

చీకటి గదిలో మూల్గుతున్న ఆశను... రొజు తట్టి లేపుతూ....

కురియని వానలకు....తడవని హృదయంగా మిగిలిపొతున్నాడు....

అందుకే ....రా...

గతించిన కాల చరిత్రలో....అదృశ్యమైన మా జీవితశాఖలపై నిండిన....

మగత మేఘాల తెరలను తొలగిస్తూ....రాజర్షిలా... నిశ్శబ్దంగా వర్షించు....

దిగ్ర్భాంతంతో... బీడువారిన మా మదిపై...దేవర్షిలా....చిరుజల్లులను కురిపించు...

మీ రేవా....

మగువల గొప్పదనం లిఖించిన చరిత్ర పుటలలో...

మీ దేహం నుండి జారుతున్న ఒక్కోక్క వస్త్రంలా.....ఒక్కోక్క పేజి చిరిగిపొతుంది....

కామం వంటి కైపులు...ముగ్ధ స్నిగ్ధమైన ఆక్షర్షణలు...

తరుగుతున్న తనువులో... వైడూర్యాలుగా ఎంతకాలం వెలుగుతాయి...?

తొలి యౌవ్వనపు గుర్తులు...బాధ్యతలేని నగ్నత్వపు నడకలు...

కరిగిపొయే నీ వయ్యారపు మూర్తిలో ఎంతకాలం నిలుస్తాయి...'పూనం'?

వాడిన పువ్వులు పొగొట్టుకున్న మృగమద పరిమళాలు...

మహాలయ అమావాస్యతో సమానం...!

పట్టు పరికిణీతో...పదాహారణాల తెలుగుదనంతో కన్పించకపొయిన పర్వాలేదు.......

కాని పరదేశ స్తుతిలో... స్వకీయ సంస్కృతిని విస్మరిస్తూ...

కొరికలకీ... సంతృప్తికీ...మాటలకీ.. ఆచరణకీ...మనిషికీ... మనసుకీ...

నీ నగ్నలాలస పరువంతో... స్త్రీత్వపు కట్టుబాట్లును మాత్రం ఆహుతి చేయ్యకు....!

నగ్నత్వంతో నిండిన సిగ్గుల్నీ... వగల్నీ ఒలకబోసే నెరజాణతనంతో...

అర్ధరాత్రి ధియేటర్లలో... అర్ధనగ్న లాస్యానికి.. సెక్సీ హాస్యానికి...

స్వదేసియ సంస్కృతి జాకిట్లును విప్పుతూ...నీ వికృతి ఆనందాన్ని మాకు చూపకు...!

మాతృధాత్రి శిరసెత్తుకు తిరగలేక...సిగ్గుతో ముఖాన్ని చూపలేక....

ముంజేతులతో కన్నీళ్ళను తుడుచుకుంటుంది....

మనం కలలు కనే ప్రమద ఆదర్శాలు ఇవి కావని రొధిస్తుంది....

[ప్రమద = స్త్రీ]

స్వప్నావస్ధ నుండి... జాగ్రదవస్ధ వరకు....మది పగ్గాలను లాగుతూ...

చావు పుట్టుకల చక్రాలను తిప్పే నీకు మరణమా... బాబా...!

దయార్ధ హృదయంతో...జగత్తు అనిత్యత్వమును గ్రహించిన....

సర్వాంతర్యామి అయిన భగవత్తత్వకు మృత్యుభయమా....!

నిర్గుణ స్వరూపంతో...ఆత్మసంధానం చేస్తున్నశుద్ధ చైతన్య మూర్తికీ అంత్యకాలమా...?

నిరాసక్తమైన మనస్సుతో...చింతారహితుడివైన మహాపురుషుడికి దుఖ:భారమా....?

ఏంటి బాబా ఈ మాయా...!

నిష్కల్మష భక్తిభావాలకు బానిసనైన నేను.... నీకు బుణగ్రస్ధుడిని...

అమృతతుల్యమైన భవ సాగరాన్నీ హారించటంలో... నీవు నాకు ఆగస్తుడివి....

దాతృత్వముతో నిండిన నీ చరణారవిందంలే... సర్వస్యశరణాగతికి మౌన ప్రబొధాలు.....

ముముక్షతతో నిండిన నీ పాదసేవలే...అనన్యమైన త్రివేణీ ప్రయాగల స్ధాన ఫలలాలు...

నీ మది కోళంబాలో... నిరాశానిస్పృహలకు తావులేదు....

ఎందుకంటే... ఆత్మజ్ఞానము నీ గని... దివ్యానందం నీ ఉనికి...

సమస్త చేతన చేతనంలలో నిండిన అజ్ఞామనే మగతను తొలిగించే అంశుధరుడువు...

నిప్పుకణములవంటి అక్షులతో..నిత్యగ్నిహొత్రివలే మా అంతరాత్మలో వెలిగే వైధాత్రుడువు...

ఏకాత్మభావంతో....నా మది అభంగములలో నీ నామము లిఖిస్తూ....

నా దయార్ధహృదయంలో...ద్విగుణీకృత ప్రకాశంతో నిండిన ....

నిర్వ్యామోహమైన నీ ప్రతిమకు ప్రణతినర్పిస్తున్నాను....

అష్టసాత్త్వికలతో పూజిస్తూ....రిక్త హస్తములను జోడిస్తూ....కారుణ్యంతో స్మరిస్తున్నాను...

నా ఆత్మకు యజమానివి... నా బుద్ధికి సారధీవి....

నీ ప్రేమ అనిర్వచనీయం...నీ ఆజ్ఞా అనుల్లంఘనీయం...

నీ ఊదీ వివేకం... నా దక్షిణ వైరాగ్యం....

రేవా...

అంశుధరుడు = సూర్యుడు

వైధాత్రుడు = బ్రహ్మ కుమారుడు

ప్రణతి = నమస్కారం

కోళంబా = పాత్ర

అభంగము = పేజిలు

క్షణాలలో... చూపులు కలుసుకొని... నిమిషాల్లో... కలవరింత మొదలవుతాయి...

మాట పెదవి దాటకపొయినా... మనసు కొత్త ఊసులుతో మారం చేస్తాయి...

అనుక్షణం ఆ తలపులే మదిలో సవ్వడి చేస్తుంటే...

ఇన్నేళ్లైనా క్షణం క్రితమే జరిగినట్లుగా.... ఆమె జ్ఞాపకాలుకొత్తగా నా మదిని తడుముతున్నాయి....

క్షణం ఆలస్యమైనా నిరీక్షించలేనంటూ... హృదయం... ఆరాటంతో మారాం చేస్తుంటే...

పాత జ్ఞాపకాలతో...వేసే ప్రతి అడుగు... ఆమె ఊహలుగా మదిలో ఆవిర్భవిస్తున్నాయి...

ఇది సృష్టించే ఉద్వేగాలు అనన్యం... అనంతం... అందుకే...

ఈ ప్రేమానుబంధం...అవ్యక్తం... అనిర్వచనం...

భావాల ఉరవడిలో తేలిపొవడానికి ఓ తోడు కావాలి...

తమ ఉచ్ఛాస ... నిశ్వాసకు... శ్వాసగా నిలిచే నేస్తం రావాలి...

భాష వేరైనా అనుబంధాలు ఒక్కటవ్వాలి....

ఆ అలజడుల భావాలను ఒడిసి పట్టి... స్వప్నాల సంచిలో బంధిస్తూ...

అంతరంగపు ఆలోచనలలో తెరలు తెరలుగా వస్తున్న కన్నీటినీ తుడుస్తూ..

తన స్నిగ్ధ కపొల తల్పానలో ముద్దాడిన పియసఖుడిగా మిగిలిపొవాలి....

మనసుల...కలయికే కాదు...నేస్తం... ఆత్మీయతల కలబోతలు కూడ ఉండాలి...

బ్రతుకు ఆనంద లొగిలిలో...మమతాను బంధాలు... నందనవనం కావాలి...

"ప్రేమికుల రొజు ... శుభాకాంక్షలతో... మీ రేవా...!

నాలో నేను తర్కించుకునే వేళ...

నాదైన జీవితం ప్రగతి నినాదమై నన్ను శాసిస్తుంది...

నాలో నేను అన్వేషిస్తున్న వేళ...

నాది కాని బ్రతుకు హెచ్చుతగ్గుల్ని లెక్కలేస్తుంది...

శోధిస్తే గాని లభ్యమవదని తెల్సి కూడా నాలోని అహం...

వెళ్ళీపొయే చీకటిని వదలలేక దీపం...

వదలిపొయే బ్రతుకును వీడలేక ప్రాణం...

మదినీ ద్వేషిస్తునే ఉంటున్నాయి...

అందని అనురాగం కోసం... అలమటించే ఆలాపనం ఎందుకని...

నిరంతరం నన్ను ప్రశ్నలతో వేధిస్తూనే ఉంటాయి....

మీ రాజ భవనపు పునాదుల్లో...

కుప్పలు కుప్పలుగా పేర్చబడిన ఎముకలు ఎవ్వరివీ...?

మీ ఇంట్లో పేరుకుపోయిన నోట్లకట్టల పై ...

తడి ఆరని చెమట చుక్కలు ఎవరివీ...?

కదలలేని కాలంలో... తెల్లబొయిన మానవత్వపు దీన దృశ్యాలును చూద్దాం రా...!

పాప పుణ్యాల జమాబందిలో... మీది ఏ జన్మనేది తేల్చుకుందాం రా....!

మీ గుండెనీ శోభింపచేసుకుంటూ... పేదరికాన్ని స్పందిచకపొయిన పర్వాలేదు...నేస్తం...

కనీసంబాధని కని కరుణతో కన్నీరైన విడుద్దాం....

మార్చవలసింది మనమే... మారవలసిందీ మనమే అని గ్రహించలేక...

ఓటమి అనే శాపాన్ని ఓర్చుకోక పొతే...గెలుపు అనే వరం రాదనీ....

కష్టాల జలధిలో ఈదితేనే... సుఖాల నావకి చేరుకోలేమనీ....

ఎప్పుడో చిన్ననాటి మాటలనూ...వళ్ళీస్తూ....

చీలిన జీవితాలపై నల్లని విస్మృతీ దుప్పటిని కప్పేస్తున్నాం....

నా నిశ్శబ్దపు దీపాలలో మిణుకుమనే... జ్ఞాపకాలు ఒక్కొక్కటిగా రూపుమాసిపోక ముందే...

మనమయినా మనుషుల్లా బ్రతకడం అలవాటు చేసుకుందాం... మీ రేవా...!