అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

మగువల గొప్పదనం లిఖించిన చరిత్ర పుటలలో...

మీ దేహం నుండి జారుతున్న ఒక్కోక్క వస్త్రంలా.....ఒక్కోక్క పేజి చిరిగిపొతుంది....

కామం వంటి కైపులు...ముగ్ధ స్నిగ్ధమైన ఆక్షర్షణలు...

తరుగుతున్న తనువులో... వైడూర్యాలుగా ఎంతకాలం వెలుగుతాయి...?

తొలి యౌవ్వనపు గుర్తులు...బాధ్యతలేని నగ్నత్వపు నడకలు...

కరిగిపొయే నీ వయ్యారపు మూర్తిలో ఎంతకాలం నిలుస్తాయి...'పూనం'?

వాడిన పువ్వులు పొగొట్టుకున్న మృగమద పరిమళాలు...

మహాలయ అమావాస్యతో సమానం...!

పట్టు పరికిణీతో...పదాహారణాల తెలుగుదనంతో కన్పించకపొయిన పర్వాలేదు.......

కాని పరదేశ స్తుతిలో... స్వకీయ సంస్కృతిని విస్మరిస్తూ...

కొరికలకీ... సంతృప్తికీ...మాటలకీ.. ఆచరణకీ...మనిషికీ... మనసుకీ...

నీ నగ్నలాలస పరువంతో... స్త్రీత్వపు కట్టుబాట్లును మాత్రం ఆహుతి చేయ్యకు....!

నగ్నత్వంతో నిండిన సిగ్గుల్నీ... వగల్నీ ఒలకబోసే నెరజాణతనంతో...

అర్ధరాత్రి ధియేటర్లలో... అర్ధనగ్న లాస్యానికి.. సెక్సీ హాస్యానికి...

స్వదేసియ సంస్కృతి జాకిట్లును విప్పుతూ...నీ వికృతి ఆనందాన్ని మాకు చూపకు...!

మాతృధాత్రి శిరసెత్తుకు తిరగలేక...సిగ్గుతో ముఖాన్ని చూపలేక....

ముంజేతులతో కన్నీళ్ళను తుడుచుకుంటుంది....

మనం కలలు కనే ప్రమద ఆదర్శాలు ఇవి కావని రొధిస్తుంది....

[ప్రమద = స్త్రీ]

స్వప్నావస్ధ నుండి... జాగ్రదవస్ధ వరకు....మది పగ్గాలను లాగుతూ...

చావు పుట్టుకల చక్రాలను తిప్పే నీకు మరణమా... బాబా...!

దయార్ధ హృదయంతో...జగత్తు అనిత్యత్వమును గ్రహించిన....

సర్వాంతర్యామి అయిన భగవత్తత్వకు మృత్యుభయమా....!

నిర్గుణ స్వరూపంతో...ఆత్మసంధానం చేస్తున్నశుద్ధ చైతన్య మూర్తికీ అంత్యకాలమా...?

నిరాసక్తమైన మనస్సుతో...చింతారహితుడివైన మహాపురుషుడికి దుఖ:భారమా....?

ఏంటి బాబా ఈ మాయా...!

నిష్కల్మష భక్తిభావాలకు బానిసనైన నేను.... నీకు బుణగ్రస్ధుడిని...

అమృతతుల్యమైన భవ సాగరాన్నీ హారించటంలో... నీవు నాకు ఆగస్తుడివి....

దాతృత్వముతో నిండిన నీ చరణారవిందంలే... సర్వస్యశరణాగతికి మౌన ప్రబొధాలు.....

ముముక్షతతో నిండిన నీ పాదసేవలే...అనన్యమైన త్రివేణీ ప్రయాగల స్ధాన ఫలలాలు...

నీ మది కోళంబాలో... నిరాశానిస్పృహలకు తావులేదు....

ఎందుకంటే... ఆత్మజ్ఞానము నీ గని... దివ్యానందం నీ ఉనికి...

సమస్త చేతన చేతనంలలో నిండిన అజ్ఞామనే మగతను తొలిగించే అంశుధరుడువు...

నిప్పుకణములవంటి అక్షులతో..నిత్యగ్నిహొత్రివలే మా అంతరాత్మలో వెలిగే వైధాత్రుడువు...

ఏకాత్మభావంతో....నా మది అభంగములలో నీ నామము లిఖిస్తూ....

నా దయార్ధహృదయంలో...ద్విగుణీకృత ప్రకాశంతో నిండిన ....

నిర్వ్యామోహమైన నీ ప్రతిమకు ప్రణతినర్పిస్తున్నాను....

అష్టసాత్త్వికలతో పూజిస్తూ....రిక్త హస్తములను జోడిస్తూ....కారుణ్యంతో స్మరిస్తున్నాను...

నా ఆత్మకు యజమానివి... నా బుద్ధికి సారధీవి....

నీ ప్రేమ అనిర్వచనీయం...నీ ఆజ్ఞా అనుల్లంఘనీయం...

నీ ఊదీ వివేకం... నా దక్షిణ వైరాగ్యం....

రేవా...

అంశుధరుడు = సూర్యుడు

వైధాత్రుడు = బ్రహ్మ కుమారుడు

ప్రణతి = నమస్కారం

కోళంబా = పాత్ర

అభంగము = పేజిలు

క్షణాలలో... చూపులు కలుసుకొని... నిమిషాల్లో... కలవరింత మొదలవుతాయి...

మాట పెదవి దాటకపొయినా... మనసు కొత్త ఊసులుతో మారం చేస్తాయి...

అనుక్షణం ఆ తలపులే మదిలో సవ్వడి చేస్తుంటే...

ఇన్నేళ్లైనా క్షణం క్రితమే జరిగినట్లుగా.... ఆమె జ్ఞాపకాలుకొత్తగా నా మదిని తడుముతున్నాయి....

క్షణం ఆలస్యమైనా నిరీక్షించలేనంటూ... హృదయం... ఆరాటంతో మారాం చేస్తుంటే...

పాత జ్ఞాపకాలతో...వేసే ప్రతి అడుగు... ఆమె ఊహలుగా మదిలో ఆవిర్భవిస్తున్నాయి...

ఇది సృష్టించే ఉద్వేగాలు అనన్యం... అనంతం... అందుకే...

ఈ ప్రేమానుబంధం...అవ్యక్తం... అనిర్వచనం...

భావాల ఉరవడిలో తేలిపొవడానికి ఓ తోడు కావాలి...

తమ ఉచ్ఛాస ... నిశ్వాసకు... శ్వాసగా నిలిచే నేస్తం రావాలి...

భాష వేరైనా అనుబంధాలు ఒక్కటవ్వాలి....

ఆ అలజడుల భావాలను ఒడిసి పట్టి... స్వప్నాల సంచిలో బంధిస్తూ...

అంతరంగపు ఆలోచనలలో తెరలు తెరలుగా వస్తున్న కన్నీటినీ తుడుస్తూ..

తన స్నిగ్ధ కపొల తల్పానలో ముద్దాడిన పియసఖుడిగా మిగిలిపొవాలి....

మనసుల...కలయికే కాదు...నేస్తం... ఆత్మీయతల కలబోతలు కూడ ఉండాలి...

బ్రతుకు ఆనంద లొగిలిలో...మమతాను బంధాలు... నందనవనం కావాలి...

"ప్రేమికుల రొజు ... శుభాకాంక్షలతో... మీ రేవా...!

నాలో నేను తర్కించుకునే వేళ...

నాదైన జీవితం ప్రగతి నినాదమై నన్ను శాసిస్తుంది...

నాలో నేను అన్వేషిస్తున్న వేళ...

నాది కాని బ్రతుకు హెచ్చుతగ్గుల్ని లెక్కలేస్తుంది...

శోధిస్తే గాని లభ్యమవదని తెల్సి కూడా నాలోని అహం...

వెళ్ళీపొయే చీకటిని వదలలేక దీపం...

వదలిపొయే బ్రతుకును వీడలేక ప్రాణం...

మదినీ ద్వేషిస్తునే ఉంటున్నాయి...

అందని అనురాగం కోసం... అలమటించే ఆలాపనం ఎందుకని...

నిరంతరం నన్ను ప్రశ్నలతో వేధిస్తూనే ఉంటాయి....

మీ రాజ భవనపు పునాదుల్లో...

కుప్పలు కుప్పలుగా పేర్చబడిన ఎముకలు ఎవ్వరివీ...?

మీ ఇంట్లో పేరుకుపోయిన నోట్లకట్టల పై ...

తడి ఆరని చెమట చుక్కలు ఎవరివీ...?

కదలలేని కాలంలో... తెల్లబొయిన మానవత్వపు దీన దృశ్యాలును చూద్దాం రా...!

పాప పుణ్యాల జమాబందిలో... మీది ఏ జన్మనేది తేల్చుకుందాం రా....!

మీ గుండెనీ శోభింపచేసుకుంటూ... పేదరికాన్ని స్పందిచకపొయిన పర్వాలేదు...నేస్తం...

కనీసంబాధని కని కరుణతో కన్నీరైన విడుద్దాం....

మార్చవలసింది మనమే... మారవలసిందీ మనమే అని గ్రహించలేక...

ఓటమి అనే శాపాన్ని ఓర్చుకోక పొతే...గెలుపు అనే వరం రాదనీ....

కష్టాల జలధిలో ఈదితేనే... సుఖాల నావకి చేరుకోలేమనీ....

ఎప్పుడో చిన్ననాటి మాటలనూ...వళ్ళీస్తూ....

చీలిన జీవితాలపై నల్లని విస్మృతీ దుప్పటిని కప్పేస్తున్నాం....

నా నిశ్శబ్దపు దీపాలలో మిణుకుమనే... జ్ఞాపకాలు ఒక్కొక్కటిగా రూపుమాసిపోక ముందే...

మనమయినా మనుషుల్లా బ్రతకడం అలవాటు చేసుకుందాం... మీ రేవా...!

జ్ఞాపకాల అజ్ఞాతంలో నాది ఏకాంత వాసం..

జీవితం... భ్రమలో బతికేయడం నా విశ్వాసం...

ఆత్మీయత లేని అమ్మతనంలా...

క్షణాల నీడల్ని దాటి రావాలనే...ఆతృతలో కనబడుతోంది అలసిపొయిన నా జీవితం...

ఒక జీవితం... ఒక జన్మకే.. పరిమితం అనుకుంటున్నాం....

మరణించడానికే... జన్మిస్తున్నామనే సంగతిని మరచిపోతున్నాం..!

ఎన్నో ఆశయాలతో.. ఆశలతో... 'నా' అన్న ఆనవాళ్ళను వద్దంటాం... కాదన్నవారినే అనుసరిస్తాం...

భావావేశాలను కొల్పోతూ... ఉద్విగ్నతకు గురవుతూ...

అనుకోకుండా ఆనవాలు కోల్పోతున్న దృశ్యాలెన్నో...

కనబడకుండానే కనుమరుగైపోతున్న బంధాలెన్నో...నేను చూసాను...నేస్తం...!

ఆదిలేని చరిత్రలో... అంతం లేని నా యాత్రలో...

నా కోసం నువ్వు నడిస్తే అది భౌతికత్వం...

నీ కోసం నేను నడిస్తే అది శాశ్వతత్వం....

కనురెప్పల అంచున చేరిన కన్నీటి చుక్క...

చెక్కిలి నుండి జారి అధరాలలో ఐక్యమవాళ్ళనుకుంది...

కానీ....'ఇన్నాళ్ళూ తనను దాచుకున్న కన్నుకి...

తాను దూరమైపోతే ఏమౌతుందో అనే కలతతో వెంటనే....

రెప్పల అంచు నుండి కంటిలోనికి జారి ఇనికిపోయింది....నేస్తం....!

ఆ 'కంటిచుక్క' చేసిన పునరాలోచన నీవూ చేసిచూడు...

నీ చూపుల వాన కురియక బీటలు పడిన నా గుండె కనిపిస్తుంది....

ఎండిన రక్తంతో ఊపిరందక కొట్టుకుంటూ...

గడచిపోయిన నా బాల్యాన్ని కరిగిపోయిన కలల్లో ఆవిష్కరించలేను...

మాయమైపోయిన అనుభూతుల్ని... అపురూపమైన యువ్వనంతో...

అవలోకనం చేసుకోలేను....తీపి చేదు అనుభవాల సతమతంలో....

ముడతలు పడ్డ ఈ ముసలితనానీ....నా ముఖ కవళికలలో చూపించలేను...

కనబడని ...వినబడని... కనీసం ఆనవాళ్ళు సైతం లేని నా బాల్యాన్ని చూసి....

ఆనందంతో వెల్గిపోతున్న నా గతాన్ని ఆస్వాదించలేను....

విధి లిఖించిన వెర్రి చిత్రం వలే ఎండిన నా బ్రతుకునీ...

కాలరేఖ తీరాన ఉదయింపలేను...

శూన్యంలో... శూన్యతలా...పాతబడిపోయిన ఈ జీవితంలో...

కాంక్ష తప్తమైన... ప్రతి సంధ్యా... నాకు పాత సంధ్యే గానే మిగిలిపొయింది...

బాంధవ్యాలలో... అనుబంధంలా...నలిగిపొయిన ఈ నిట్టూర్పులలో...

చంద్రికాస్నపితమైన...ప్రతి స్వప్నం... నాకు పాత స్వప్నం గానే నిలిచిపొయింది...

శిసిర వసంతాలను అస్వాదిస్తూ...

నలుపు చారలు లేని... తెలుపు కాంతుల మధ్య పెరిగిన మీకేం తెలుసు నా జీవితం విలువ...

మౌనంగా ఉన్న దీపాల్ని ఊపుతూ....

చిరు చీకటి పలకలమీద రేడియం అక్షరాలను వ్రాసుకునే మీకేం తెలుసు నా బాల్యం విలువ...

సాధించిన దానితో సంతృప్తి పడటం..విజయ స్వాప్నికుల లక్షణం కాదు...

కృంగించిన ఓటమితో నిరాశ పడటం ... గెలుపు చైతన్యాలకు ప్రతీక కాదు...

ప్రగతి చాటున అణిచివేతలు...వేధింపులు ఇంకా తగ్గనే లేదు....

బాల్య వివాహాలతో..బతుకు బండలు చేసే సంస్కృతిని ఇంకా పొనే లేదు...

అయితేనేం....

ఆకాశం మిరుమిట్లు గొలిపే కాంతి పుంజంలా... విధుల్లో అగ్గి బరాటాల్లా వెలిగిపొతున్నారు...

వేల గొంతులు ఒక్కటైన స్వర ఘరిలా...సమస్యలను ఛేదించటంలో అగ్నిశిఖలా జ్వలిస్తున్నారు....

సవాళ్ళును అధిగమిస్తూ...సాధించాల్సిన లక్ష్యాలను గుర్తు చేసుకుంటూ...

చేరుకొవల్సిన గమ్యాలకు బాటలు వేస్తున్నారు.....

ఎంత ఓడిపొయామ అన్నది కాకుండా...

ఎంత కొల్పొయామ... అన్నది సమీక్షించుకుంటూ...

ధగా పడిన జీవితాలపై పొరాటం ప్రకటిస్తున్నారు...

వాస్తవాలను అవగతం చేసుకుంటూ...సరిహద్దుల్లో పహరా కాస్తూ..

సాహస విధులకు సైతం .. సై అంటున్నారు...

కష్టాలలో ఓదార్పు తప్పా... మీ కన్నీటికి భాష రాదు....

ఆనందపు అలలు కొట్టుకు పొయినా... మీ ఆశయానికి.. బాధ లేదు... ఎందుకంటే...

ఆత్మవిశ్వాసాన్ని ఆవిష్కృతం చేస్తూ... శూన్యతతో నిండిన చీకటిని తరుముతూ...

విజయం సాధించాలనే తపనతో రగిలిపొతున్నారు.. ...!

అందుకే... మగువలందరికీ...మహిళ దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు తెలుపుతున్నాను..... మీ రేవా...