ఆలోచనలో అందం లేనప్పుడు.... దేహం పై రంగులెందుకు ?
2 comments Posted by బుజ్జి at 12/27/2010 02:29:00 AM
మనిషికి మనసే లేనప్పుడు....
రాని మార్పుకు మూహర్తమెందుకు ?
మనసులో మమతలే లేనప్పుడు...
మేమున్నామంటూ మాటలెందుకు ?
సాయం చేసే హృదయమే లేనప్పుడు...
పెట్టెల నిండ డబ్బులెందుకు ?
చేసే పనిలో స్పష్టత లేనప్పుడు....
రాత్రి కలల్లో మేడలెందుకు ?
నీతికి కాలం లేనప్పుడు....
నీతిమంతుడికీ జననమెందుకు ?
ఆలోచనలో అందం లేనప్పుడు....
దేహం పై రంగులెందుకు ?
కన్నీటిని తుడిచే చేయి లేనప్పుడు...
కపట ప్రేమతో కల్మషమెందుకు...?
ప్రేమించే అంతరాత్మ లేనప్పుడు...
ఛీ.... వ్యర్ధమై ఈ నీ బ్రతుకెందుకు...!
మరుగుతున్న నా రక్తంతో ఈ సమాజాన్నీ మార్చలేను...
చేవ లేని నా చేతులతో ఈ అవినీతిని కడగలేను...
రాలుతున్న నా కన్నీటి చుక్క ఓ శోకాంజలి అయితే...
ఓటమితో... న్యాయం ఒంటరిగా మిగిలితే...
పిడికెడు బూడిదలో....ఈ దర్మం...
దిక్కు తోచక...ఈ సమాజం... దిగంతాల నీడల్లో తలదాచుకుంటుంది ...
గత చరిత్ర జ్ఞాపకాలుగా మట్టిపొరల్లో మిగిలిపొతుంది....
కమ్ముకున్న భయాన్నీ.. ధైర్యంతో చేదిద్దాం...!
నిరాశతో ప్రశ్నించే కన్నీటిని... గెలుపుతో తుడిచేద్దాం... !
భయమైరుగని నీ మది ఆయుధమైతే...
నీరాశతో నిండిన నిశ్శబ్దపు శిలలను కరిగించు...!
కసితో కూడిన కృషి నీ రధమైతే...
గెలుపును సారధిగా గుండెల్లో ధ్వనించు....!
ఉదయిస్తున్న సూర్యుడుని చూడు...
వాలిపొతున్న సంజ వన్నెల బానుడుని కాదు...!
అరవిరిసిన వెండి వెన్నెలను చూడు...
కరగు మబ్బుల్లో కృంగిపోతున్న చంద్రుడిని కాదు...!
విజయ దరహాసం...నీ మెడలో గొలుసులుగా కదిలినప్పుడు...
చెమ్మగిల్లిన చూపు... వెచ్చని రెక్కలుగా విచ్చుకున్నప్పుడు...
మొదలు పెట్టిన నా తొలి ప్రయత్నం... మరో మార్పుకు నాందవుతుంది.....
కడతేరని నా కలల ప్రయాణం... కోటి నిజాలకు వారధిగా నిలుస్తుంది...
గడిచిన ప్రతి క్షణం నీ జ్ఞాపకాలుగా మారుతుంటే...
కరిగిన కాలం లతాంతాలుగా మారి నీకు అభిషేకిస్తుంటే...
ఒంటరి తనాన్ని అంతం చేసే నీ తలపులు....నా గతాలుగా మిగిలిపొతుంటే...
తీరలేని నా ఆశల వెనుక తిరిగి రాని ఆ రోజులును ఏలా లెక్కపెట్టను...!
మౌనమేరుగని నా మదికి మాయ మాటలతో ఏలా బుజ్జగించను.....!
అర్పించిన నా మనసు అపార్ధాల అగ్నిలో దగ్ధమవుతుంటే...
గుండెలో విషాదాన్నీ మిగులుస్తూ...నిశ్శబ్దపు అడుగులతో...
పయనమైన నీకేం తెలుసు...నేస్తం... నన్ను వదలని నీ తలపుల విలువ ఏంటో... !
హృదయంలో అనుభూతులుకు ఆకారం కల్పించలేక...
జన్మకు చాలని ఆవేదననీ అంకితమిస్తూ....
విషపు చిరునవ్వుతో నిర్లీప్తంగా వెళ్ళిపొయే నీకేం తెలుసు...
కడకు రాని నీ కదలిక విలువ ఏంటో...!
నీలో ఆశ ఆకాశమయినప్పుడు నేను ఎక్కడుంటే ఏంటీ?
మనసులో స్వచ్ఛత శూన్యమయినప్పుడు నువ్వు ఎవ్వరైతేనేంటీ?
చెదిరిన కేశాలతో... నలిగిన హృదయంతో...
ఆత్మల్ని వదిలేసి...జీవత్సవంలా... అస్తమించగలను కానీ....
అబద్దపు అనుబంధాలతో... కారణాల్ని అన్వేషిస్తూ...
నిశ్చలంగా కాలాన్నీ మాత్రం వెళ్ళదీయలేను....
కాంక్షా నీహారాల ఆశాసూర్యుడు ప్రతిఫలింపక...
గుండెల్లో చిరిగిన స్వప్నపు సంచుల్నీ దూర తీరాల దారాలతో సవరిస్తూ...
ఆనందం జాలువారే స్నిగ్ధ దరహాస పరీమళాలు కోసం అన్వేషిస్తున్నాను....
జీవిత గమనంలో చీకటి కెరటాలను
కప్పుకొనినిరంతర మరణ ప్రయాణం చేస్తూ...
ఆనంద పుష్పాలను అన్వేషిస్తూ ఉంటుంది ....నా ఆత్మ !
మాలతీ లంతాంతాలతో నిన్ను అభిషేకించాలనీ...!
నీరెండిన నిశిలో...వెండి వెన్నెల కిరణాలను తనపై ఓంపుకొని...
మసక తెరల విద్యుద్దీపాల మధ్య చూపులను దిగేసి...
శూన్యంలోకి చూస్తూ ఉంటుంది....నా మనసు !
కాంక్ష నిండిన ఈ మదిని అతృతతో నీకర్పించాలనీ....!
జనన మరణ విస్తృతులు...... తనువుని స్పృశిస్తున్నా....
నిశ్శబ్దపు విషాద ఛాయలు మదిలో అలుముకుంటున్నా...
మౌనంగా ఎదురుచూస్తుంది.... నా ప్రాణం!
నా స్మృతి పదంలోకి నడిచి వస్తున్న నీకు స్వాగతం పలకాలనీ...!
తీయని కలల సెగల కన్నీటి ధారలతో...
తన పాదాలను తానే అభిషేకించుకుంటూ...
స్వప్న జగతిలో ఒక చిలిపి ఊహకీ ప్రాణం పోస్తుంది...నా నయనం...!
కళ్యాణ కాంతులు నిండిన కనులలో ప్రత్యక్ష మౌతావనీ...!
అందుకే....
నిశీధి నుండి నిశ్సబ్దం వరకు...
నాలోని సృజన శక్తి మేల్కొలిపిన నీ మనో రసాకృతికీ ....
నా కనురెప్పల్లో నీ ముఖాన్ని...రాగ స్నిగ్ద మలిసంజలా మార్చిన నీ కళాస్మృతికీ...
నా పాదాభివందనం...!
మట్టి పరిమళాన్ని కప్పుకొన్న ఈ పువ్వు ఇంక నేల రాలిన చింత లేదు నేస్తం...!
నిన్నటి వరకు... ప్రేమ... నేడు స్నేహం... అందుకే నీకీది అంకితం...
5 comments Posted by బుజ్జి at 11/16/2010 02:11:00 AM
వేల వేల ఆశల్ను అదృశ్యంగా భుజాన మూట కట్టుకుని...
ఏదో సాధించాలని తపనతొ హడావిడిగా ఈ లోకం వాకిట్లోకి ఊడిపడ్డాను...
ఆనందం కోసమో .. అనురాగం కోసమో..
సాగుతున్న ఈ జీవన ప్రయాణంలో ...
మధ్య మధ్య నీ మండుతున్న విశ్రాంతి భరించలేక ....
ఒక్కోసారి తనువును తగలబెడుతున్న వెలుగు కంటే...
కళ్ళు కనిపించనంత చీకటే నయమనిపించేలా చేసావు.. !
ఒకప్పుడు నీవిచ్చిన ఓదార్పు ఇప్పుడు నిన్ను నా భుజాలపై మోస్తుందని మరిచావు..!
నీ ఆలోచనల చితిలో కాలుతున్నది నేనే!!
నీ ఎడబాటు కొలిమిలో మండుతున్నది నేనే!!
కన్నీరు చింధిస్తున్న కళ్ళలో... ఏ స్వప్నం నీ భావాలను బంధీస్తుంది...!
మౌన నిశ్వాసాల నిట్టూర్పులలో... ఏ హృదయం నీ మదిలో మైత్రి దీపాలను వెలిగిస్తుంది.!
నిశి రాత్రిలో కరిగిపొయే నా జ్ఞాపకాలకు విలువ కట్టలేక....
నేను స్మరించే నీ పేరును నా పెదవి అంచుపై వెతకలేక...
నిస్సహాయతతో నిండిన నా హృదయాన్ని ఓదార్చలేక..
పేరాశతో నిండిన నీ హృదంతర దృగంతరతొ....
సరదాకీ... సభ్యతకీ మధ్య జరుగుతున్న యుద్ధాన్ని చూస్తున్నావు...
కాంక్ష నిండిన కళ్ళతో మరో అమాయకుడిని వెతుకున్నావు....
నువ్వు బాధ పడినప్పుడు నా భుజం...
నువ్వు ఆనందపడినప్పుడు నా హృదయం...
ఎప్పుడు నీకు తోడుగా ఉంటాయని మర్చిపొయావు నేస్తం.....కాకపొతే...
క్షణాలని కాపలాగా పెట్టి ఈ నిరీక్షణ ఎందుకు ??
అలసటతో నిండిన నా గతానికీ ఈ అలజడి ఎందుకు...?
మరణించానని చింతించను... వెచ్చని నీ ఒడిలో నా శ్వాస ఆగితే...
దూరం ఎంత అని ఆలోచించను... నీ అడుగు వెంట నా అడుగు సాగితే...
ఇవ్వటానికి సంకోచించను .... చిరునవ్వు చెరగని నీ పెదవితో నా ప్రాణం కోరితే...
మరో మహొదయం నా కోసం ఉదయిస్తే.... మరో జన్మ నాకు మిగిలి ఉంటే...
నీ మమతానురాగాల కోసం ఎన్నిసార్లు అస్తమించడానికైనా నేను సిద్ధం!!
ఓ స్త్రీ !!...అర్పిస్తున్నాను...అభిమాన నీరాజనం !!!
4 comments Posted by బుజ్జి at 11/02/2010 02:28:00 AM
స్త్రీ!!!
చిన్నప్పట్నుంచి వింటున్న పేరు...
కట్నం కుమ్ములాటలో.... ప్రేమ పేరు తో మరిగే విష కషాయం లో కరిగి....
సగం తిన్న కలల్ని నెమరేస్తూ... సగం చచ్చిన ప్రాణాల్ని జొకొట్టుకుంటున్నావు...!!!
కష్టాల బాధలలొ...బ్రతుకు సమరంతో కాంక్షా నీహారాల ఆశాసూర్యుడు ప్రతిఫలింపక...
చినిగిన స్వప్నపు సంచిలో... చితికిన ఆదర్శాలను తలుచుకుంటూ...
అర్ధాంగి ఆకారాన్ని అద్దంలొ చూసుకుంటూ...నిద్రపొతున్నావు...!!!
సహనం చెలికత్తెగా ... బాధలు అనే కలుపుమొక్కలను ఏరుతూ...
కన్నీళ్ళతో చేసే బ్రతుకు వ్యవసాయం స్త్రీ ...
ఏరుకుంటుంది పారేసుకున్న ధాన్యం కాదు...
వదనాన జారే స్వేదాంబుకణాలలో...మగవాడి పరువు తాలూకు గుర్తులు...!
తనకన్ని తేదీలు గుర్తుంటాయి ... తన పుట్టినరోజు తప్ప...!
ఎందుకంటే...
బ్రతుకు పొగలతో ఆమె జీవితపు క్యాలెండరు మసి బారిపొయింది...
నీ బ్రతుకుని మాకు మెతుకులుగా తినిపిస్తూ... పస్తులున్న పడతీగా మిగిలిపొయింది....
ఒక్కటి మాత్రం నిజం ...
మనిషి గతం లో " తను" ఉంది...
వర్తమానం లో "తను" ఉంది....
భవిష్యత్తు లో కూడా "అతను" లో అన్నీ "తను" అయిన విజేతగా నిలుస్తుంది... ఈ వనిత...
ఈ లొకం అంతటా నరకాశురులే...
మరి సత్యభామలా ఎన్ని యుద్ధాలు చేయ్యవల్సివస్తుందో...??
అందుకే ....ఓ స్త్రీ !!
నీవు నిర్మించుకున్న ఆశాచంద్రశాలలో...
ధైర్యమే ఒక కవచంగా సాగుతున్ననీకు...
అర్పిస్తున్నాను...అభిమాన నీరాజనం !!!
సమర్పిస్తున్నాను...మమకార సిరి చందనం !!!!
తెలుగును ఒక స్మృత్యాగ్ని కణంలా వెలిగిస్తున్నాను...
4 comments Posted by బుజ్జి at 10/22/2010 10:37:00 PM
యుగయుగానికీ స్వభావం మారుస్తున్నాడు...
కన్పించని ప్రలొభాలకు మనిషి లొంగుతున్నాడు...
నాడు జాతికి... ప్రగతికీ కనబడని విపత్తులు...
మన వేషభాషలు.. మన సంస్కృతులు...
అఖండ వసుధైక రూపాన్ని ధరిస్తున్నాయి...
నేడు పరభాషకు... మన భాషకు వచ్చే మార్పును
ఈ జగత్తు...సిగ్గిలిన సొగకళ్లతొ కొత్త భాషలొ అక్షరాలను మౌనంగా దిద్దుతుంది...
ఏ దేశ భాష అయినా ఏనాడు కాదొక స్ధిరబిందువు...
నదీనదాలు అదృశ్యంగా కలిసిన అంతస్సింధువు...
భాషకు ఆదర్మాలు లేవు.. ఆశయాలు లేవు...
పరభాష ధూళిని చల్లుతూ...మన భాషను మలినం చేసుకుంటూ...
సంతత ప్రకాశంగా వెలిగే తెలుగునూ...
దీపపు చీవర నిప్పు నలుసులా అర్ధవిహీనంగా ఆపేస్తున్నాము...
ఎదురపడిన వాళ్ళను పరభాషలొ పలకరిస్తే...వైభవమని గర్వపడుతూ...
పాశ్చత్య నాగరికత నగ్నత్వంలొకి చూస్తూ....
మారుతున్న పర సంస్కృతి సుందరిని కౌగిలించుకుంటున్నాము...
ఇన్నేళ్ళ తర్వాత...
శిశిర వసంతాల మధ్య వచ్చే విచిత్ర మధురమైన మార్పుని గుర్తుకు తెస్తొంది ....
ఎవరు ప్రత్యూషపవనాలలొ మన జాతి గౌరవాన్ని... లతాంతాలుగా వెలిగిస్తారు...?
ఏ అక్షాంశరేఖలమీద నిలిచి.. దిగాంతాలకు మన తెలుగు కీర్తిని చాటుతారు...?
మళ్ళీ మంచి రొజులు రావాలని...
పాత బట్టలుగా మూట కట్టిన మన తెలుగు పరువుప్రతిష్టలను...
ఒక స్మృత్యాగ్ని కణంలా నలుదిక్కులలొ వెలిగిస్తూ...
నిశ్మబ్ద నదీతీరాలలొ పలకరించే శుక్తిగత మౌక్తికంలాగ నిలవాలని ఆశీస్తున్నాను....
నా అక్షరాలు...జాజిపువ్వుల అత్తరు దీపాలలో...
మంత్ర లొకపు మణి స్తంభాలలో...
నాకే తెలియని సుందర విచిత్రాలు...
నిశ్శబ్దంగా... కన్నీటి కలం నుండి జారుతూ...
మది కాగితం మీద కదులుతున్నాయి...
నా అక్షరాలు...విరహ నిద్రా పరిష్వంగంలొ...
చీకటి నవ్వుల్లొ వెలుతురు చిందీస్తూ...
వాకిట నవ్విన వేకువలొ తులసిని చిగురీస్తూ...
కన్నీటి జడులలో తడిసే దయాపారావతాలుగా...
ప్రజాశక్తుల వహించే విజయఐరావతాలుగా...
వెన్నెలలో ఆడుకునే అందమైన ఆడపిల్లలుగా...
వెండి కెరటాలలో... చందనశాలా చిత్రాలుగా...మారుతున్నాయి...
ఇది అంతా నీ మాయే కదా నేస్తం..!
ఎవరు నేస్తం నీవు?
చినుకు చినుకు కలిసి చిరునవ్వును తడిపినట్లు
ఆకు ఆకు కలిసి కొమ్మల కాంతలపై
అత్తరు సుతారంగా అద్దినట్లున్న ఉషోదయంలో నులి వెచ్చని తొలి వేసవివా?
గుండె కవాటాలను తడుముకుంటున్న నిముషంలో
గగనమంత హృదయంలో దాచుకున్న రుగ్ధ వర్ణానివా?
నిద్ర తన ప్రగాఢ పరిష్వంగంలో మరచిపోయిన
కలల కుంచెతో దిద్దిన నిట్టూర్పు మంచుశిలవా?
అందెల ఆకాశ౦లొ... తెలి మబ్బుల చారల వలయంలో ...
వెండి వెన్నెలగా మెరుస్తున్న నక్షత్రాల జరీ అంచువా?
గదిలోని సగం కాలిన అగరవత్తుల కొనలు అలిగి ఆవిరవుతుంటే
అంధకారపు అరమోడ్పు కనులను మూసిన ధవళ వస్త్రానివా?
అంతులేని అవిశ్రాంతమయిన అవనిపై వాలిన చెరగని ధరహాసనివా?
కాంతి కిరణాల్ని చూపుతున్నవెలుగుల విభుదివా?
నిరాశను కదిలించిన శుబాభినవ ప్రభాతానివా?
మౌనంగా భరించే మలయ మారుతపు చిహ్నానివా?
అదృశ్య స్వర్గాల్ని... అశ్రుత గాంధర్వాన్ని...
అన్వేషించుకుంటూ అలల అంతరంగానివా?
ఇంతకి ఎవరు నేస్తం నీవు ?
నాకు తెలీయనిదేదొ ఉందనుకునే బాల్యంలొ...
చిన్నప్పటి జ్ఞాపకంలా నా తలపుల్లొకి నువ్వొస్తున్నావు ఎందుకు...?
నయనంలొ అశృవే స్వప్నంగా మారుతున్న ఈ మునిమాపు వేళలొ...
మహిత రత్నరాశులగా మెరుస్తూ... నా గుండె వెనుక దాగుతున్నావెందుకు...?
నా నుండి కదిలిపొయే నీ ఆలొచనలు నన్ను ప్రశ్నిస్తూ...
జాలిగా చీకటిని ఆశ్రయిస్తున్నాయి...
నిద్రలొ నీ సొగసైన కలలు నన్నునిలదీస్తూ...
వెలుగులొ మౌనంగా మాయమవుతున్నాయి...
నిన్ను నువ్వే బంధించుకొని...నమ్మకాల సూత్రలలొంచి తప్పించుకొలేక...
కన్నీటి రూపంలొ...నా కళ్ళ నుండి జ్ఞాపకాలుగా జారిపొతున్నావు...
నా అంతరాంతర నిశేదిలొ ఏకాకిని చేస్తూ...
మది వాకిటన విడిచి మౌనంగా మరలిపొతున్నావు...
మంచి గంధాలను రాసుకుంటూ...మల్లెపూల మీద పడుకునే నీకేం తెలుసు...
నాలొ అణుచుకున్న రొదన రాత్రుల గురించి...!
ప్రలొభాలకు లొంగిపొతూ...మోహపు మాధుర్యంలొ తేలుతున్న నీకేం తెలుసు...
ఎన్ని విలువలు...ఎన్ని వెలుగులును కొల్పొయానో..!
మరక పడిన నమ్మకాన్ని చేరుపుకుంటూ...
మోజుపడిన ఆత్మను మోసుకుంటూ...
సుమనస్సుందర వసంతలొ ఉగాది కొసం అన్వేషిస్తున్నాను...
ఒకప్పుడు తన అమాయకమైన కళ్ళల్లొ...
ఆనందపు స్వప్నాలతొ కలకలలాడేవి...
బ్రతుకు పరుగులు తీసే ప్రవాహంలా సాగేది..
నేడు ఒంటరిగా ఎవరికొసమో ఎదురు చూస్తుంది...
నిట్టూర్పుల వేడితొ సెగలు రేపుతూ..
తన ఒంటరి వయస్సుకి చలి కాచుకుంటుంది...
దిగులుగా.. దీనంగా... పొగొట్టుకున్న దాన్నీ..
పొందాలనే ఆశతొ..
శూన్యం వంకా.. సుదీర్ఘ తీరం వంకా చూస్తున్నట్లుంది...
అందమైన ఆ కళ్ళు వెనుక ఉన్నఆగాధలలొ..
అంతులేని నీరీక్షణ...ఏదొ తెలియని ఆవేదన...
గుండెల్లొ గతాన్నీ... గడిపిన జ్ఞాపకాలనీ నింపుకొని...
గుప్పెట్లొ తనకే తెలిసిన రహస్యాలను దాచుకొని...
ఎవరి కొసమో చైతన్యపు అంచుమీద ఎదురుచూస్తుంది...
వ్యధా చిహ్నితమైన తన నేత్రాల క్రింద ఇంకా నలుపు చారలు చెరగలేదు...
చిన్నప్పటి ఆదర్శాలు ... అహంకారాలు ఇంకా నశించలేదు...
గుండెకు గుచ్చుకున్న తన జ్ఞాపకాల మువ్వలతొ...
తన జీవితం మీద తానే నిద్రపొయింది...
అందుకే నమ్మకు నేస్తం... నవ్వలేనివాడిని.. పువ్వులు చిదిమేవాడిని...!
నీ మౌనం అనే శాపం ఇచ్చే కన్న...మరణమనే శిక్షను విధించు నేస్తం...
2 comments Posted by బుజ్జి at 6/15/2010 09:02:00 PM
కనురెప్పలు కాపలా కాస్తున్నా...
నీ కలలును ఆపలేకపొయింది...
నీ భావాలు ముట్టడిస్తున్నాయని తెలిసి...
నగ్నంగా ఉన్న నేత్రాలనూ...
ప్రతి రొజు కన్నీటి పొరలతొ కప్పుతుంది...
నేను ఊహించిన హృదంతర దృగంతర దివ్యత్వం..
నీ పిరికితనపు వాగురలొ చిక్కి...
నీ జడత్వపు నీలాలిలొ నవసి... నశిస్తుంది...
ధైర్యంగా నిలబడే దృక్పధం నీకు లేనప్పుడు...
వలచి ప్రయోజనం ఎందుకు...?
ఆదర్శాలతొ నిండిన ఆశయాలు నీకున్నప్పుడు...
నిట్టూర్పులతొ వేదనను మిగల్చడం ఎందుకు...?
కప్పుకున్న నిన్నటి కలల్నే తలుచుకుంటూ...
ముగింపులేని కధగా మిగిలిపొతున్నాను...
మరుగున పడిన నిన్నటి మాటలను చీల్చుకుంటూ...
అంతం లేని వ్యధతొ మరలిపొతున్నాను...
లొలొపల నవ్వుకుంటున్న నీ గర్వంతొ సమరాంగాన్నీ కొరుకుంటున్నావు...
నా మనొంగణంలొ నీవు వెలిగించిన తొలిదీపాన్నీ... నీవే ఆర్పేస్తున్నావు...!
మనొవ్యధని చేకూర్చే ఆలొచనలు...మనొగత భావాలలొ నలుగుతున్న నీ జ్ఞాపకాలు...
అనంతమైన నా ప్రేమకు ప్రతీకలని...ఎప్పుడు తెలుసుకుంటావు...!
నీ మౌనం అనే శాపం ఇచ్చే కన్న...మరణమనే శిక్షను విధించు నేస్తం...
ముసలిదైపొయింది...నా భరత ధాత్రి...
మూర్ఖులైన తన కొడుకుల్ని నమ్ముకుని...
ముసురుకున్న బాధల వానకారులొ
మసలుకొనే దెలా చివరికంటూ...
మసి బారిన చూపుతొ... ససి చెడిన రూపుతొ...
సాగర భ్రాత కెరటాల గుండె హొరులలొ
మోయలేని తన వయస్సుని తలచుకొని...
వేల యేళ్ళ బరువును దించమని...
తన సొదరుడైన సముద్ర సన్నిధిన
కన్నీరు పెట్టుకొని ఏడుస్తుంది...నా పిచ్చి ధాత్రి...
పచ్చని తన పడుచుదనం మీద వెచ్చగా పడిన
ప్రధమ సూర్యొదయాశ్లేషానికి పులకరిస్తూ...
నీలాల మోహన వస్త్రం దొలిచి...
మౌళి మీద హిమసుందర కిరీటం ధరించిన
ఆనాటి మహరాణి నా భరతదాత్రి...
నేడు ఈ పాడు నాగరికతలొ పాలిపొతూ...కాలుష్యానికి కరిగిపొతూ...
పాపత్ములకు పురుడు పొస్తూ...రుధిరంలొ తడిసిపొయింది...
ముడుచుకుని పొయిన తన వొడలి ముడతలను చూస్తూ...
భావ శూన్యురాలై మూగబొయింది...
నన్ను నిర్బంధించకు నేస్తం...
ఈ రాత్రిని ఇక చూడలేను...
కృత్రిమ వేషాన్ని అభినయింపలేను..
మానవత లేని లొకాన్ని స్తుతింపలేను...
మానవునిగా శిరసెత్తుకు తిరగలేను...
ఈ నాగరికతారణ్యవాసం భరించలేను...
ఒక్క నిరుపేద వున్నంతవరకు...
ఒక్క మలినాశ్రు బిందు వొరిగినంత వరకు....
ఒక్క ప్రేగు ఆకలి కనలినంత వరకు...
ఒక్క శుష్కస్తస్య సన్నిధిని క్షుధార్తి నేడ్చు పసిపాప ఉన్నంత వరకు....
ఒక్క తల్లి నీరవాక్రొశ రవమ్ము విన్నంత వరకు...
ఒక్క క్షత దు:ఖిత హృదయ మూరడిల్లనంత వరకు...
నాకు శాంతి కలగదింక నేస్తం... నేను నిగర్వినైనాను...
ఈ సిగ్గులేని ముఖాన్ని చూపించలేను...
ఈ గుండె గూడుపట్లు ఎక్కడొ కదలినవి...
ఈ కనులు వరదలై పారినవి...
ఈ కలలు కాగితపు పేలికలై రాలినవి...
ఈ ఆర్తి ఏ సౌధాంతరాలకు పయనించగలదు...?
ఏ రాజకీయవేత్త గుండెలను స్పృశించగలదు?
ఏ భొగవంతుని విచలింప చేయగలదు?
ఏ భగవంతునికి నివేదించు కొనగలదు...?
కన్నీటి చుక్కను రానివ్వకుండా ఆరాటపడే హృదయమే ''స్నేహం''..
0 comments Posted by బుజ్జి at 6/12/2010 12:39:00 AM
ఎప్పుడొ...ఒళ్లొ కూర్చొబెట్టుకున్న గుర్తు...
పాయసం తినిపించిన జ్ఞాపకం...
ఊయలలూపిన అనుభవం...
అంతకు మించి మాతృత్వపు అనుభూతులు
తేలియని ఎందరొ అనాధులు ...
ఆకలేస్తుంటే... గొరుముద్దలు తినిపించకపొతేనేమి...
రైలు పట్టాల పక్క వదిలేసి పొతేనేమి...
అనాధశరణాలయలొ పెరిగితేనేమి...
మమ్మల్నీ కన్నది ఓ అమ్మే కదా...
నీ మనసులొ ఇంతటి క్రూరత్వమా...
లేకుంటే మాకేమిటి ఈ దారుణం...
చిందర వందరగా అక్షరాలును తుడిచేసిన తెల్లకాగితం...
మసకబారిన నలుపు-తెలుపుల ఛాయాచిత్రం...
ఎవరొ కక్షగట్టి చిదిమేసిన లేత జ్ఞాపకం...
వ్యక్తావ్యక్త భావాల నైరూప్య చిత్రం...
అర్ధమైన కానట్టున్న మార్మిక కవిత్వం...
అనాధలకు అమ్మంటే కలలాంటి ఓ నిజం...
ఎందుకంటే...ఉన్నా రాదు కనుక...
మా గుండేలొ మేమిచ్చుకున్న రూపం...
తేజొవతీ..త్రినయనా...లొలాక్షీ... కామరూపిణీ..
మాలినీ...హంసినీ..మాత మలయాచల వాసినీ...!
మీరు పుస్తకాలలొ... సినిమాలొ చూసే అమ్మ...
మమ్మల్ని ఇలా వదిలేసిన అమ్మ...బహుస ఒకటి కాదేమో...
ఎంత చెప్పిన వినని నా పిచ్చి మనసులొ ఈ రొజుకి ఒక ఆశ...
శరణాలయపు గేటు చప్పుడైతే నువ్వేమోనని...
మాతృత్వం కూడ ఓ ఉద్యొగమైతే...
ప్రపంచంలొ అత్యతిక జీతం అమ్మకే ఇవ్వాలి...
అమ్మ ముద్దల వెనుకే కాదు...
అమ్మ దెబ్బల వెనుక కూడ అపారమైన ప్రేమ ఉంటుంది...
దేవుడు సర్వాంతర్యామి అనడానికి ఒకటే సాక్ష్యం...
సృష్టిలొ ప్రతి జీవికి అమ్మ ఉండటం...
నీకంటు ఓ అస్తిత్వం లేనప్పుడు...
నిన్ను కొరుకునేది అమ్మ...
నువ్వెలా ఉంటావొ తెలియనప్పుడు...
నిన్ను ప్రేమించేది అమ్మ...
జీవితాన్ని వరంగా ఇచ్చిన అమ్మకు...
నేనేమిచ్చిన తక్కువే...
బాల్యంలొ చలిపులికి వణుకుతుంటే...
వెచ్చని తన కౌగిలొ నిద్రపుచ్చుతుంది...
సమస్యలతొ సతమతమవుతుంటే...
ఆరాధనతొ నిండిన తన ప్రార్ధనతొ కాపాడుతుంది...
అదే నేస్తం అమ్మంటే..."మాతృ దినొత్సవ శుభాకాంక్షలు" మీ రేవా...
దేవుడు దీనంగా నావైపు చూస్తూ...తలదించుకుంటున్నాడు..
నేను ఏమైనా అన్నానా?
ఆశలు పెంచుకుని...ఆకలి అని అరుస్తూ అన్నింటా విఫలుడై
ఆత్మహత్య చేసుకున్న అబ్బాయి గురించి అడిగానా?
యౌవ్వనం అమ్ముకుంటూ...అలసి జీవనం సాగిస్తూ సాగిస్తూ..
సంధ్యవేళలొ ఉరి తీసుకున్న సానిపడుచు గూర్చి అతనితొ చెప్పానా?
కార్గిల్ యుద్దంలొ చితికిన తన కొడుకు వార్తవిని
చీకట్లొ..ఏట్లొ దూకిన ముసిలిదాని పసరు గుండె నే చూపించానా?
కాలి కమురు కంపుకొట్టే కాలం కధ...మానవ వ్యధ...
నేను అతనితొ వివరించానా?
నిఖిల సృష్టిలొని ఖిలం గూర్చి..
నీరవ సుందర హృదయ పాత్రలొ నిండిన హాలహలం గూర్చి
నిజం చెప్పమని నేనడిగానా?
ఆకత్తయి మొగుడైనా ఆ వెధవ ప్రతిబింబాన్ని
అప్యాయంగా మోసే ఆడదాని ఒళ్ళు గూర్చి కాని..
ఆపుకొలేని యౌవ్వనంలొ తప్పటడుగువేసిన
పెళ్ళికాని పిల్ల కన్నీళ్ళు గూర్చి నేనేప్పుడైనా అడిగానా?
నీకు తెలుసు...నేను అడకపొయిన ఇవన్నీ నిజాలేననీ!
దేవుని చెక్కిళ్ళమీద దీనంగా జారే ఆ కన్నీటిని చూస్తూ..
వెళ్ళిరమ్మని వీధి చివరిదాకా సాగనంపి వచ్చాను..
మానవుడే దానవుడై తిరగబడినప్పుడు..
పాపం పెద్దవాడు...మనల్నీ కన్నవాడు..వాడు మాత్రం ఏం చేస్తాడు...
ఈ వేళ నువ్వు వస్తావని...
ఈ ఉదయానికి అందం తెస్తావని...
ఒలికిన అత్తరు సుతారపు సువాసన విదిల్చే ఘుమఘుమలలొ
కురుల్ని సిగగా చుట్టి... గులాబీలు తురిమి...
నా ఆశల గుమ్మం ముందు నిల్చున్నాను...నీకొసం...!
అందానికి అవధిగా... యౌవ్వనానికి సుందరిగా...
ఆకుపచ్చని సిగ్గుల్లొ... వలువల్లొ దాగుతూ...
నీరెండవాన చినుకుల్లొ తడుస్తూ...
ఒక్కొక్క ఉద్రేకపు తరంగాన్ని గుండెల్లొ జాగ్రత్తగా
కొత్తచీర వంపుల్లా మడుస్తూ... నిల్చున్నాను నీకొసం...!
సౌభగ్యాన్ని ఆకాంక్షిస్తూ... మైత్రీ దీపాన్ని వెలిగిస్తూ...
శాంతిసౌఖ్య తారావళిగా... మందారకుసుమహారావళిగా...
కదళించే ఈ వలపు వేడి నిట్టూర్పులతొ...
రగిలిపొతున్న మది విరహ భారాన్ని ఊరడిస్తూ...
కాంక్షనిండిన కళ్ళతొ నిల్చున్నాను... నీ కొసం...!
జాము రాక ముందే... వెలుగు చూడక ముందే...
తనువు తొలి కొర్కెలతొ తరబడిపొతుంది...
తలుపులు మూసిన నా గుండె గదిలొ...
నీ తలపుల గడుసుతనం ఇంకా వేదిస్తునే ఉంది...
మునిమాపు చీకటి చేదిరిపొక ముందే వస్తావు కదూ...
నా గదికి తొరణమాలలు ... ధూప... దీపమ్ములు ఎందుకు..
ఏ బాధ నివారణకు ... ఏ వాంఛ పరిపూర్తి కొరకు?
దేవుడూ మానవుడూ వీరిద్దరూ... యీ అనంత విశ్వంలొ మూర్ఖులే...
ఏ కొణం నుంచి చూచినా ఓటమిని అనుభవించే వాళ్ళు వీళ్ళే కనుక...
ఒకనాడు నీవు పెండ్లాడిన ఒయ్యారపు భార్య...
తప్పతాగి తందనాలాడుతున్న నీ క్షేమం కొసం...
తులసి కొట చుట్టూ కన్నీటి దీపాలు వెలిగిస్తుంది...
ఇది ఏ నాగరికతకు ఫలశృతి?
అర్ధరాత్రి ధియేటర్లలొ అర్ధనగ్న లాస్యానికి...సెక్సీ హాస్యానికి...
అమెరికన్ జాకెట్లు తొడిగిన బంగారు పిచ్చికలు కిచకిచలాడుతున్నప్పుడు...
ఊరవతల సందులలొ... అంగళ్ళలొ...
విక్రయార్ధం రంగేసిన...రకరకాల మొనగాల్ని.. విలాసం పేరుస్తుంది...
ఇది ఏ భొగవంతుని విచలింప చేయగలదు?
దారి తెలియక తడబడుతున్న అంధుడిని చూసి
చీకటి నీ తల్లి అని...కటువైన నిజాన్ని కాలం చెప్పుతుంది...
ఇది ఏ విజ్ఞాన ప్రకర్షకు ప్రకృతి...?
విధి విపక్షుల్ని... పక్షుల్లా తరుముతుంటే...
అలవాట్లు ఆచారాల రైలుపట్టాల మీద దొర్లుకుంటూ...
మైలుపడ్డ దుప్పటిలా నన్ను అలుముకుంటుంది...
నా బాధ ఏ సౌధాంతరాలకు పయనించగలదు?
ఏవరి గుండెలను స్పృశించగలదు...?
అనాది నుండి మంచు చీకటితొ చెయ్యి కలిపి
పగటి వెలుగుతొ బాంధవ్యం నటించడం నేను చూశాను...
ఆదర్శవాది అర్ధరాత్రి బురఖాతీసి
అద్దంలొ నగ్నంగా ప్రతిఫలించడం చూశాను...
అమ్మాయిల కన్నుల్లొ సరదాకీ...
సభ్యతకీ...మధ్య జరుగుతూన్న యుద్ధాన్ని చూశాను....
కత్తి అంచులాంటి మంచులొ...ముండ కొసం మొగుడొదిలేసిన
అసహాని ఆరొసారి గర్భిణి అయిన ఆడపడుచును నేను చూశాను...
నిత్యం చెదురుతున్న మబ్బుల మధ్య నలుగుతున్న సూర్యుడిలా...
సమస్యల మధ్య మూల్గుతున్న సగటు జీవిని నేను చూసాను...
చైతన్యపు అంచుమీద నున్న తల్లికి...
తన అడుగుజాడల్లొ నడుస్తున్నతనయుడికి మధ్య...
నీచపు సంబంధాన్ని అంటకట్టే అత్త..మామలను నేను చూసాను...
నిన్నరాత్రి తన కలల గుమ్మంలొకి ఆహ్వనిస్తూ...
నేడు తల్లిదండ్రుల కొసం...ప్రియుడిని పాతాళంలొకి తొక్కేస్తూ...
వేరేవాడి కౌగిలిలొ వెచ్చని సుఖ: కొసం
ఆరాటపడే ఆడపిల్లను నేను చూసాను..
ఈ చరిత్ర విచిత్ర సుముద్రాలవలొకిస్తూ...
విధి విసిరిన తుంపర్లలొ తడుస్తూ...
కాల తీరాన ఒక్కణ్ణీ నడుస్తున్నాను...
ఎందుకంటే...
మనుగడ పడికట్ల మరమేకుల్లా దిగబడుతుంటే...
నా మనస్సెప్పుడొ మొద్దుబారిపొయింది నేస్తం...!
గ్రీష్మ ప్రధమ దివసాలైనా....
ఇంకా వసంతపు గడుసుతనం వేధిస్తునే ఉంది నీలా...!
నవ్యమైన ... దుర్నిరీక్ష్యమైన కాంతి కొసం...
ప్రతి రాత్రి చీకటిని చంపుతున్నాను...
ఆ వెలుగులొ నీవు కన్పిస్తావని...!
నా కన్నుల కాంక్ష లాసజ్య ధనువువై...
నీ కౌగిలిలొ వొదిగిన నా తనువు కొసం...
నిశ్మబ్దపు పరుపుపై పవలిస్తున్నాను...
ఆనాటి మధుర స్మృతిగా మిగిలిపొతావని...!
ఎర్రనైన ఏకాంత సరస్సున...విరిసిన ఎర్ర కలువలా...
సంస్కారపు కేశపాశంలొ తురిమిన అనురాగపు గులాబిలా...
స్నిగ్ధ దరహాస పరిమళాలను గుభాళిస్తున్నావు...
నీవు కానరాక ఒంటరిగా ఎన్ని దీన నయనాల్నీ...
ఎన్నీ మౌన నిశ్వాసాల్నీ ఏరుకున్నానొ....
ఇంతలొ వివేకం లేని ఆవేశంలా...
సంయమనంలేని సౌఖ్యంలా...
నాకే తెలియని ఓ నిస్పృహ నన్నావరించుకుంది...
నా బ్రతుకులొ అదృష్టం నవ్వుతుందొ..
ఏడుస్తుందొ... నాకే తెలియని ఓ విభ్రాంతిలొ...
నా నొసటన ఆనందపు నెలవంకలు ఇక లేవని....
విధి లిఖించిన వెర్రి చిత్రంలా మిగిలిపొయాను..
వ్యధశీల మది మీద విరహన్నీ చేరిపివేస్తూ...నీకొసం ఎదురుచుస్తూన్నాను...
0 comments Posted by బుజ్జి at 6/05/2010 05:17:00 AM
ఒక నిశార్ధ భాగంలొ... నక్షత్ర నివహగగనంలొ
తరతరాల ఓ నిస్పృహ నన్ను హత్తుకుంటుంటే...
నులివెచ్చని మనసులొ... చినుకు రాలినట్లు...
సేదతీరు నిదురలొ... కలలు జారినట్లు...
ఎదొ తెలియని నీ మోహం...నన్నావరించుకుంటుంది...
సంజె చీకట్లలలొ కలిసిన మన నిశ్వాసాలు...
చరచరాలు తాకిన నా మూర్తిని మధురంగా స్పృశిస్తున్నాయి...
మనం చెప్పుకున్న రహస్యాలు...కలలుగన్న ఆదర్శాలు...
నేడు హేమంత శైత్యానికి గడ్డకట్టుకుంటూ...
నాటి వాసంత విహారాల జాడలుగా నిలుస్తున్నాయి...
పెదవి సందులలొ విరిసిన చిరునవ్వుతొ...
సిగదాల్చి సిరిమల్లెలతొ ...
నీ హృదంతర దృగంతర దివ్యత్వమైనదని తలచుకొని.....
నీ జ్ఞాపకాల తుంపర్లలొ తడుస్తూ...
ఊహలను లలిత లతాంతమాలుగా కడుతూ...
మన ఆశల కలలతీరాన ఒకణ్ణీ నడుస్తున్నాను...
వ్యధశీల మది మీద విరహన్నీ చేరిపివేస్తూ...
నీకొసం ఆనంద ముద్రిత నేత్రాలతొ ఎదురుచుస్తూన్నాను...
వస్తావు కదూ...!
నీలా మల్లెపువ్వులా నవ్వటం నాకు చేతకాదు నేస్తం..!
0 comments Posted by బుజ్జి at 6/05/2010 04:55:00 AM
నీ నవ్వుల్లొ వైడూర్యాలు లేవు...
నీ కళ్ళల్లొ రత్నకళీకలు లేవు...
అందాన్ని చూసి స్పందిచలేని నువ్వు
బాధను కని...కన్నీరుని విడవటం దేనికీ....!
నిర్లిప్తంగా వెళ్ళిపొయే నిన్ను చూస్తుంటే...
నీలిమ...అతృప్త అశాంత తరంగాల అంచుల్ని దాటి
విరుచుకు పడుతున్నట్లు...
మమకారం... అపార కృపా తరంగితాలై నాటి...
స్నిగ్ధ దరహాస పరీమళాలను వెదజల్లుతున్నట్లు అన్పిస్తుంది..
జారిపొతున్న చీకటిని వదలలేక దీపం...
వదలిపొతున్న స్నేహన్నీ విడవలేక నా ప్రాణం...
మూగ సైగలతొ మేల్కొన్న నిశ్మబ్ధంతొ.. నిరాశగా మాట్లాడుతుంది...
దీపపు వత్తి చివర నిద్రపొయే నిప్పు నలుసులా ఆరిపొయింది...
అయిన వంచలేను నీ ముందు నా శిరస్సునీ...
ఒప్పలేను అలుముకుంటున్న నా ఓటమినీ....
నేను నిదివరకటి నేను కాను....
నాకు విలువల్లేవు... అనుభూతులు అంతకన్న లేవు...
మాలిన్యం మనసులొ ఉంచుకొని...
నీలా మల్లెపువ్వులా నవ్వటం నాకు చేతకాదు నేస్తం..!
సుందర స్వప్నాల స్వర్గాల మేడ మెట్ల నుండి
వాస్తవికతా శిధిల.. రుధిర కూపానికి దిగుతున్నాను...
బ్రతుకు చక్రాల సీల ఊడిపొతే...అస్పష్టపు భవిష్యత్తు...
దీపపు వత్తి చివర నున్న నిప్పు నలుసులా మాడిపొతుంది...
నిలువ నీడలేని మీ బ్రతుకులు చూసి...
గాలి లేని ప్రకృతి... యోగిలా ములుగుతుంది...
నా మనస్సెప్పుడొ మొద్దుబారిపొయింది...
మూగ సైగలతొ ఈ రాత్రి సంది చేసుకున్నట్లుంది ...
లేకపొతే నిరాశతొ ఎందుకు మాట్లాడుతుంది...?
వర్తమానంలొ ఒక పొర వెగటుగా నన్నావరించుకునట్లుంది...
గత చరిత్ర నక్షత్రాలై... కన్నీళ్ళు కారుస్తూ...
కాలం పాడునుయ్యిలా... ఎందుకు కన్పిస్తుంది...
ఒకనాడు మల్లేచెండ్లుతొ మెల్కొల్పిన ఈ తొలి వేసవి జాగృతి...
నేడు నిశ్శబ్దం అంటుకున్న రాకాసి మంటలతొ...
జుట్టు విరబొసుకొని నగ్నంగా...మీ పంట పొలాలలొ సంచరిస్తుంది...
అనంతపు విశ్వపు గదిలొ ఆడుకుంటున్న ఆకలిని రెచ్చగొడుతుంది...
ఇది ఏ నాగరికతకు ఫలశ్రుతి...?
ఈ ఆర్భాటపు హంగులతొ ...
పులి చంపిన... లేడి నెత్తురును పులుముకొలేను...
బొర్ల పడిన అదృష్టాన్ని భుజాన వేసుకొలేను...
సగం చచ్చిన మీ ప్రాణాల్ని జొకొట్టుతూ...
సగం కన్న నా కలల్ని నేమరేసుకుంటున్నాను....
మనిషిలొ దేవుడు కొలువున్నాడు అన్నప్పుడు...
మనిషి మృగం గా మారడ మెందుకు...?
నడవడి సరిగా లేని వాడికి...
పూజలు... నొముల ఫలితమెందుకు...?
హితమే మనిషికి అభిమతమైతే...
మతాల కొసం కొట్లాటెందుకు?
మనువాడే సమయంలొ మల్లె తీగ....
పెళ్లయిన కొత్తలొ అందాల తారక ....
అంటూఅందాన్ని ఆస్వాదించే మనస్సు నీకున్నప్పుడు...
వర్ణాలతొ నిండిన దేహనీకి వంకలెందుకు...?
ఇల్లాలు మనస్సుని అర్ధం చేసుకొలేని నీ బ్రతుకెందుకు...?
బాహ్య రూపం కన్న.... అంతరంగ బంధం... గొప్పదని ...
తెలుసుకొ మిత్రమా... నిత్య సత్యాలివి...
ముడుచుకున్న కాగితపు గుండెలు చిరిగిపొక ముందే...
మొండి చేతుల్లొ మానవత్వం తెల్లబొక ముందే...
మార్చుకొ నేస్తం... నీ బ్రతుకు మార్గాన్నీ...
నీకొసం నేనున్నాను....
కన్నీటిని విడిచి రా...చీకటి తెరలను చీల్చుకురా...
ప్రభాత విపంచిక పలికించడానికి...
అడుగంటుతున్న మన కీర్తిని...దిగంతాలకు చాటడానికి...!
నా భావం... నా భాష్యం...నా హస్యం... నా లాస్యం.. అన్నీ నీవే...
5 comments Posted by బుజ్జి at 5/05/2010 06:05:00 AM
నా ఆశల తీరం నువ్వు ఇంకా దాటలేనట్లుంది కాబొలు...
గుండె గుబులుతొ... మేఘంలా గర్జిస్తుంటే...
మది మసకబారుతూ... ముసురు కమ్ముకుంటూ....
రెప్పల చూరు నుంచి కళ్ళూ అదే పనిగా వర్షిస్తున్నాయి...
బాధ చిన్నదైన ...జ్ఞాపకాల దొంతర్లన్నీట్ని
వెతకాల్సి వస్తుంది నేస్తం... దాని మూలలా కొసం...
నా ఆత్మ సంచరించగల విశ్వాంతరాల పరిధిలొ...
ప్రబంధ బంధానివి నువ్వైతే నాపై దయ వర్షించు...
ఆనందపు నిర్లిప్తతొ నిండిన నా మనసు పైచందొ చర్చిత పద్యనివైతే...
ఆనందాశ్రుమిళితానుభూతిని నాపై కురిపించు...
మూగ సైగలతొ నీ నవ్వుల హరాన్ని నా అంతరాత్మకి
బహుకరించిన మధుర లలిత లావణ్యానివైతే...
ఉల్లాస శొకతప్త గేయమై నా రెప్పల మాటున దాగినకన్నీటిని హరించు....
ఎందుకంటే...
నా భావం... నా భాష్యం...
నా హస్యం... నా లాస్యం..
అన్నీ నీవే కనుక...
ఇది ముమ్మాటికి నిజం నేస్తం...!
నాలొ నువ్వు లేని మిగత సగం ... నాకు మాత్రం ఎందుకని..!
5 comments Posted by బుజ్జి at 5/05/2010 06:00:00 AM
జీవితంతొ ప్రతి రొజు ఘర్షణ పడుతునే ఉంటాను...
మనస్సున్న మనిషిగా బ్రతకనివ్వమని...!
దేవుడికి ప్రతి నిమిషం ప్రార్ధిస్తునే ఉంటాను...
మానవత్వం ఉన్న వ్యక్తిగా ఎదగనివ్వమని...!
విధితొ అనుక్షణం విలపిస్తునే ఉంటాను...
గొంతులొ నీళ్ళు ఇంకిపొయినా...
కంటిలొ నీళ్ళు మిగిలే ఉన్నాయని...
అవే నా ఆశల సముద్రాన్ని బ్రతికిస్తాయని...!
కక్ష కడుతున్న కాలాన్ని ప్రశ్నిస్తునే ఉంటాను....
అప్యాయత ... అనురాగాల మధ్య...
హంగులు... ఆర్భాటాలు ... ఎందుకు సృష్టిస్తున్నావని..?
నిరంతరం కుసుమాలును ఓదార్చుతునే ఉంటాను....
విసిరిన పూలు వాడిపొతే ఏంటీ ...
గుభాళిస్తున్న పరిమళాలుగా గుర్తుండిపొతారని...!
వేదనని వేడుకుంటునే ఉంటాను....
మౌన నిశ్వాసాల్ని వీడి...నవ విశ్వాసాల్ని మాలొ పెంపొందించమని....!
నీ గురించి ఆలొచిస్తుంటాను...
నాలొ నువ్వు సగం ... నేను సగం అన్నావు...
నాలొ నువ్వు లేని మిగత సగం ... నాకు మాత్రం ఎందుకని..!
ఇప్పటికి ముగింపంటే...
రేపటి ఆరంభం అనే స్పృహ ...
కొత్తగా ఉదయించిన నాడు...
పాత సూర్యుడు కొత్తగాను...
పాత భూమి అందంగాను...
పాత అమ్మ వింతగాను...
కనిపించడం మొదలవుతుంది....
ఉదయమవుతుంది... సూర్యుడు రాడని...
నిద్రొస్తుంది... స్వప్నం రాదని...
నిదురలేని నిట్టూర్పు రాత్రులే వేదననే...ఆలొచనలే...
అణగారిన గుండెల్లొ ఘెషగా వినిపిస్తుంది...
కళ్ళుతెరిచి చూసే లొగా...
పాతికేళ్ళు పరిగెత్తాయంటూ...
దారి ఎటొ వెతికే లొగా...
అర్ధ ఆయువు కరిగిందంటూ...చింతించకుండా...
గమ్యాన్ని స్పష్టంగా తెలుసుకుంటూ ...
తప్పుటడుగులను సరిచేసుకుంటూ...
ఉల్లాసపు హద్దుల అంచులను తాకిన వాడు...
ఎదుట మృత్యువు నిలబడిన సరే...
నవ్వుతూ కరచలనం చేసి...కలిసి నడిచి పొగలడు...
పరిమితులను ఛేదించడమంటే...
మనిషి విజయుడై వెళ్ళిపొతూ...
తన ఖాళీని వేరొకరి కొసం మిగల్చడమే... నేస్తం...జీవితం...
పగలుకీ..రాత్రికీ...మధ్య సరసాల అంచుదగ్గర...
విరహల...కొరికతొ.. మోకాళ్ల పైకి మడతపడిన లంగా
నిద్రలొనే సవరించుకుంటూ...కలలొ...కుర్రవాడి కౌగిలికి
సంశయిస్తూ...సమ్మతిస్తున్న...పడుచు పిల్లలా ఉందేంటీ ప్రకృతి...!
మంచు తెరలలొ తడిసిన చీకట్ల నడుమ...
అందానికి...యౌవనానికి...అవధిగా ఉంటూ...
అనుభూతి ...అస్ధిత్వం... సౌందర్యం...అధికం చేస్తూ...
చంద్రవంక విరిగి... పుడమి కట్టుకున్న తెల్ల చీర పై...
పుప్పుడులు రాలుస్తున్నట్లుందేటి ఈ రాకాసి వెన్నెల...!
తులసి కొట చుట్టు ఆనందపు దీపాలు వెలిగిస్తూ...
ప్రార్ధనాంతరం ప్రశాంత ప్రవిత్రతొ నున్న రాత్రిని...
రంపం పెట్టి కొసినప్పుడు రాలిన పొట్టులాగుందేంటి...ఈ వేకువ...!
చంధస్సు చీర కట్టి...భావం నిండిన రవిక తొడిగి ...
అలంకారపు కుచ్చిలతొ ముస్తాబవుతూ...
నిఖరమైన నెత్తుటితొ నిండిన సింధూరాన్ని కలంలొ నింపి ...
పలుచటి నా గుండె కాగితాల పై...
వొంపు సొంపులతొ జారవిడుస్తున్న అక్షర సుమాలన్నీ...
కవిత కన్యల్లా మారాయేమిటి...!
ఈ దిగ్ర్భాందపు ఆలొచనల హొరు ఏమిటి ...?
అణుక్షణం అతిశయం అన్పించే...
ఈ వర్తమానపు ఊహలేమిటి...?
నిలువనివ్వవూ...నిష్ర్కమించవు...!
లొకం గాఢ నిద్రలొ...
చీకటి దీనంగా పలవరించె సమయాన...
ఉషాగమనాన్నిగుర్తించి...
స్వాగతమిచ్చే వైతాళికుడు... శ్రీ శ్రీ...
నవ ప్రపంచ నిర్మాణ కర్తల ఉత్సాహంతొ...
మానవ జాతిని ఉద్ధరించడానికి కొత్త మతాన్ని కనిపెట్టిన
చిరునవ్వుల ప్రవక్త...శ్రీ శ్రీ..
కళాచతురులమల్లే...
అందాన్ని దూరం నుండి చూసి సంతొషిస్తూ...
సహజ సౌందర్యం తక్కువైనప్పుడు...విచారిస్తూ...
మౌనాన్నీ...కార్యాన్నీ..విజయాన్నీ..
కఠిన పదాల బురఖాలొ...దాస్తూ...
మాటల్ని కత్తులుగా మారుస్తూ...
పదాలను తుటాలుగా వాడుతూ...
హృదయోద్రేకంతొ ఉంప్పొంగించే తెలుగు భగీరధుడు...శ్రీ శ్రీ...
అతనివి అక్షరాలు కావు...ఉద్రేకాలు...
బాధలు కావు...యుద్ధాలు...
కవితామృతానికి జీవన వాస్తవికతల హాలాహాలాన్ని జొడించి...
అదృష్టాధ్వం సమకూరిన అగాధ బాధా పాధ: పతంగాల
ఆక్రందనల్ని అలకించిన వాడు...
కవితా పారయణం చేసిన నిత్య యౌవ్వనుడు...శ్రీ శ్రీ...
కలాన్ని ఉలిగా చేస్తూ...
హృదయాల మీద మగత పెంకులు పగలగొడుతూ...
జడత్వ...మూఢత్వాలను చేధిస్తూ...
జన జీవితాలపై వెలుగు తెరలను నింపిన అగస్త్యుడు...శ్రీ శ్రీ...
మా గురువు గారైనా శ్రీ శ్రీ గారికి అంకితం చేస్తూ మీ రేవా...
నెత్తురు వరదల్ని చూసిన మనకీ ప్రక్క వాడి కన్నీటి వాన ఓ లెక్కా....
4 comments Posted by బుజ్జి at 5/05/2010 03:18:00 AM
ఏదొ భారం దిగిపోతుందనీ...
మనసు తేలికపడుతుందనీ అనుకుంటూ...
అర్ధం చేసుకుని... మనల్నీ అనునయిస్తారని...
ఆశ పడతాం...పొరబడతాం...
మన బాధ మనకు ఎప్పుడూ...
ఓ సంచలన వార్తగానే మిగిలిపొతుంది...!
ఒకరి వేదన మరొకరి పై...
ఆకాశంలా విరిగి పడదు...
నక్షత్రాలు బూడిద రాశులుగా రాలి పడవు...
అందుకనే ఏమో...
ఒక ప్రక్క దిగులు మేఘాలు...
గుండె దిగుడు గుంట లొనే కురుకుపొతుంటే...
మరొ ప్రక్క కలతలు...
కష్టాలు... కన్నీళ్ళు...అవమానాలు...అనుమానాలు...
మనసు బావిలొనే ఇంకిపొతున్నాయి... అయినా...
మనసును మించిన ఇంకుడు గుంత మరొకటేముంది.... నేస్తం...!
మన ఐదు ఖండాల సంస్కృతి...
కాదొక స్ధిరబిందువని గ్రహించలేరు పాపం వీళ్ళు...
ఆలొచించలేని మంచివారు మనవాళ్ళు....!
నెత్తురు వరదల్ని చూసిన మనకీ
ప్రక్క వాడి కన్నీటి వాన ఓ లెక్కా...చెప్పు!
ఉదయపు నీ రెండలొ నిలిచిన శిరొజ
సౌఖ్యాన్నిదువ్వెనతొ మంచుబాలను చూసి...
ఉష: కుమారివి నీవని తలస్తున్నాను...
ఎందుకంటే అది అందమైన నిజం...
తడబడుతూ నడుస్తూన్న అంధుడిని చూసి...
చీకటి నీ తల్లి అని చెప్పకని వారిస్తున్నాను...
ఎందుకంటే అది కటువైన నిజం...
కట్టు తప్పిన నగరంలొ...
పట్టు తప్పిన సంఘంలొ...
ఆకలాహుతి కొసం...అడుకుంటున్న...
చిదిమితే పాలుగారే చిన్నారి బుగ్గలు...
మోహన యౌవ్వన వనసుమాలు...
తరుణవయస్కులు...
ముక్కుతూ... మూల్గుతూ... ఉండే ముసలాళ్ళును...
చూసి...అరుగు మీద మేల్కొన్న ముష్టివాడిలా ఆక్రొశిస్తున్నాను....
ఎందుకంటే... ఇది దయనీయన మైన నిజం...!
మూర్ఖులైన తన కొడుకుల్ని నమ్ముకుని...
ముసురుకున్న బాధల వానకారులొ...
మసి బారిన చూపుతొ... ససి చెడిన రూపుతొ...
ముగ్గు బుట్టలాంటి తలపై...కొండంత బరువును చూసి...
మూల్గుతున్న ముసలి తల్లి... నా భరత ధాత్రని విలపిస్తున్నాను...
ఎందుకంటే...ఇది హృదయద్గతమైన నిజం...
వస్తావో..రావో..తెలియని సంధి ఆలొచనల నడుమ...
నువ్వు రావాలనే సరికొత్త ఆశల తీరాల మధ్య...
నన్ను మబ్బులా కమ్మేసే...
మధురమైన నీ ఊహలలొ పరవశిస్తూ...
నీ కొసం...నీ జ్ఞాపకాల అసరాతొ సాగుతున్నాను...!
అందం తాకని అంబరానికి వర్ణాలేన్నొ అద్దావు...
ఈ సంధ్య ఇలాగే ఉండిపొనీ నేస్తమా...!
చలనం లేని గుండెలొ కాంక్షాకిలల్ని వెలిగించావు...
ఈ కాంతి లతాంతాల్ని అలాగే నిలిచిపొనీ మిత్రమా...!
శిధిలమైన సంబంధాన్ని ధ్వంసం చేయకుండా...
నూతన సంబంధాల్ని ఎలా పేనగలం...?
గాయపడకుండా...దగ్ధమవకుండా...
అగాధ లొతుల్లొ మునిగి తేలకుండా...
ఎలా ప్రేమించగలం..?
నీవు రాని నిశీధులు...
నా నిదురకు నీషేదాలని ఎప్పుడు తెలుసుకుంటావు...
నిర్లిప్తంగా వెళ్ళిపొయే నిన్ను చూసినప్పుడు...
నీ జ్ఞాపకాలు...నా ఆశల తీరం వదలి...
అంతరంగపు సముద్రంలొకి జారిపొతున్న చప్పుడు...
ఇప్పటికి ఇంకా విన్పిస్తూనే ఉంది నేస్తం...!
వందల వేల శిశిరాల్ని దాటకుండా
ఒక వసంతం కొసం కలలు కనడం అవివేకం అని తెలుసుకున్నాను...
నా మనసులొ మాట...
నీకు చెప్పాలని ప్రయత్నించిన ప్రతిసారి విఫలమౌవుతున్నాను...
నీకు దూరంగా ఉండాలని ప్రయత్నించిన అనుక్షణం ఓడిపొతున్నాను...
గుక్క తిరగని ఏడ్పులతొ...
కారిపొతున్న కన్నీరు మీద...
తడబడే పాదాలతొ...నత్త నడకలు నడుస్తూ...
ఎడతెగని దిగులును అలింగనం చేసుకుంటూ...
ఎంత కాలం ...ఇలా నేను ?
అనురాగం... ఆత్మీయత కలబొసిన మమతతొ...
మానవతలను మేళవించిన ఈ వనితని...
ఆ దేవుడు ఇచ్చిన కానుక అనుకున్నాను ...
కానినువ్వు మాత్రం...
కన్నీరే ఎండిన కనులే నాకుంటే...
కనులే దాటని నీ కలలను చూడమంటున్నావు...
వేకువే ఎరుగని రేయి ఒకటుంటే....
వేదనే తరగని నీ ఆవేదనని కనమంటున్నావు...ఇది న్యాయమా...!
వరమే పొందని నా తపముతొ...
నా ఆశలు ఆరిన మనసులొ...
గాయాలు మానిన మనిషిగా మారుతూ...
కనీకారం లేని ఈ కలతలను చేధిస్తున్నాను...
మజిలీ... మజిలీకి అలసిపొతూ...
రేపటి ప్రధమ సూర్యోదయాశ్లేషం కొసం... అన్వేషిస్తూ....
ఈ వేళ వెలుగుల్ని సమకూర్చుకుంటున్నాను....
ఇవ్వన్నీ నీకొసం కాదా నేస్తం...!
నీ అందం...
ఏ గులాబి కి కొత్త రంగు తెస్తుందొ...
ఏ నక్షిత్రానికి కొత్త మెరుపు వస్తుందొ...
ఏ మబ్బుకి కొత్త నునుపు నిస్తుందొ... తెలియదు కాని...
నీ ముఖ సౌందర్యాన్ని కొరి...
చంద్రుడు మేఘముల మాటున సొమరిలా దాగుకొన్నాడు...
నీ తనువును స్పృశిస్తూ...నీ ముద్దు పెదవులు తాకుతూ...
జాలువారుతున్నఆ పరిమళాన్ని చూసి...
ఏదొ కొత్త పుష్పమను భ్రాంతితొ అనిలుడట్టే నీ చుట్టు తిరుగుచున్నాడు...
నీ సిగ్గులలొ ఎర్రబడిన వెన్నెలను చూసి...
సూర్యొదయ మయిందేమోనని పుడమి పులకరిస్తుంది...
నీవీ ప్రపంచము నిట్టు క్షొభ పెట్టుట న్యాయమా చెప్పు...!
నీవు వస్తావొ... రావొ...తెలియని...ఆలొచనల నడుమ..
ముఖంలొ నిండిన అరుణ కాంతిని ...
సాయంత్రం తన పశ్చిమదిశలొ జారవిడుస్తూ...
నలుపు రంగుతొ నా ముఖాన్ని కప్పుతుంది...
నాలొ కాంక్ష వెయ్యి కాగాడాలుగా వెలిగిస్తుంది...
నీవు లేక నిష్ఫలమైన నా జీవితంలొ....
విచారగ్రస్తమైన నా మదిగృహాంలొ నిండిన నీలిమని...
నీ నేత్ర కాంతులతొ చీల్చుతావనే ఆశతొ....
ఆనంద ముద్రిత నేత్రాలతొ...ఎదురుచుస్తున్నాను నేస్తం...!
