అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

ఎప్పుడొ...ఒళ్లొ కూర్చొబెట్టుకున్న గుర్తు...

పాయసం తినిపించిన జ్ఞాపకం...

ఊయలలూపిన అనుభవం...

అంతకు మించి మాతృత్వపు అనుభూతులు

తేలియని ఎందరొ అనాధులు ...

ఆకలేస్తుంటే... గొరుముద్దలు తినిపించకపొతేనేమి...

రైలు పట్టాల పక్క వదిలేసి పొతేనేమి...

అనాధశరణాలయలొ పెరిగితేనేమి...

మమ్మల్నీ కన్నది ఓ అమ్మే కదా...

నీ మనసులొ ఇంతటి క్రూరత్వమా...

లేకుంటే మాకేమిటి ఈ దారుణం...

చిందర వందరగా అక్షరాలును తుడిచేసిన తెల్లకాగితం...

మసకబారిన నలుపు-తెలుపుల ఛాయాచిత్రం...

ఎవరొ కక్షగట్టి చిదిమేసిన లేత జ్ఞాపకం...

వ్యక్తావ్యక్త భావాల నైరూప్య చిత్రం...

అర్ధమైన కానట్టున్న మార్మిక కవిత్వం...

అనాధలకు అమ్మంటే కలలాంటి ఓ నిజం...

ఎందుకంటే...ఉన్నా రాదు కనుక...

మా గుండేలొ మేమిచ్చుకున్న రూపం...

తేజొవతీ..త్రినయనా...లొలాక్షీ... కామరూపిణీ..

మాలినీ...హంసినీ..మాత మలయాచల వాసినీ...!

మీరు పుస్తకాలలొ... సినిమాలొ చూసే అమ్మ...

మమ్మల్ని ఇలా వదిలేసిన అమ్మ...బహుస ఒకటి కాదేమో...

ఎంత చెప్పిన వినని నా పిచ్చి మనసులొ ఈ రొజుకి ఒక ఆశ...

శరణాలయపు గేటు చప్పుడైతే నువ్వేమోనని...