అనాది నుండి మంచు చీకటితొ చెయ్యి కలిపి
పగటి వెలుగుతొ బాంధవ్యం నటించడం నేను చూశాను...
ఆదర్శవాది అర్ధరాత్రి బురఖాతీసి
అద్దంలొ నగ్నంగా ప్రతిఫలించడం చూశాను...
అమ్మాయిల కన్నుల్లొ సరదాకీ...
సభ్యతకీ...మధ్య జరుగుతూన్న యుద్ధాన్ని చూశాను....
కత్తి అంచులాంటి మంచులొ...ముండ కొసం మొగుడొదిలేసిన
అసహాని ఆరొసారి గర్భిణి అయిన ఆడపడుచును నేను చూశాను...
నిత్యం చెదురుతున్న మబ్బుల మధ్య నలుగుతున్న సూర్యుడిలా...
సమస్యల మధ్య మూల్గుతున్న సగటు జీవిని నేను చూసాను...
చైతన్యపు అంచుమీద నున్న తల్లికి...
తన అడుగుజాడల్లొ నడుస్తున్నతనయుడికి మధ్య...
నీచపు సంబంధాన్ని అంటకట్టే అత్త..మామలను నేను చూసాను...
నిన్నరాత్రి తన కలల గుమ్మంలొకి ఆహ్వనిస్తూ...
నేడు తల్లిదండ్రుల కొసం...ప్రియుడిని పాతాళంలొకి తొక్కేస్తూ...
వేరేవాడి కౌగిలిలొ వెచ్చని సుఖ: కొసం
ఆరాటపడే ఆడపిల్లను నేను చూసాను..
ఈ చరిత్ర విచిత్ర సుముద్రాలవలొకిస్తూ...
విధి విసిరిన తుంపర్లలొ తడుస్తూ...
కాల తీరాన ఒక్కణ్ణీ నడుస్తున్నాను...
ఎందుకంటే...
మనుగడ పడికట్ల మరమేకుల్లా దిగబడుతుంటే...
నా మనస్సెప్పుడొ మొద్దుబారిపొయింది నేస్తం...!
