అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

ఇప్పటికి ముగింపంటే...

రేపటి ఆరంభం అనే స్పృహ ...

కొత్తగా ఉదయించిన నాడు...

పాత సూర్యుడు కొత్తగాను...

పాత భూమి అందంగాను...

పాత అమ్మ వింతగాను...

కనిపించడం మొదలవుతుంది....

ఉదయమవుతుంది... సూర్యుడు రాడని...

నిద్రొస్తుంది... స్వప్నం రాదని...

నిదురలేని నిట్టూర్పు రాత్రులే వేదననే...ఆలొచనలే...

అణగారిన గుండెల్లొ ఘెషగా వినిపిస్తుంది...

కళ్ళుతెరిచి చూసే లొగా...

పాతికేళ్ళు పరిగెత్తాయంటూ...

దారి ఎటొ వెతికే లొగా...

అర్ధ ఆయువు కరిగిందంటూ...చింతించకుండా...

గమ్యాన్ని స్పష్టంగా తెలుసుకుంటూ ...

తప్పుటడుగులను సరిచేసుకుంటూ...

ఉల్లాసపు హద్దుల అంచులను తాకిన వాడు...

ఎదుట మృత్యువు నిలబడిన సరే...

నవ్వుతూ కరచలనం చేసి...కలిసి నడిచి పొగలడు...

పరిమితులను ఛేదించడమంటే...

మనిషి విజయుడై వెళ్ళిపొతూ...

తన ఖాళీని వేరొకరి కొసం మిగల్చడమే... నేస్తం...జీవితం...