ఉదయపు నీ రెండలొ నిలిచిన శిరొజ
సౌఖ్యాన్నిదువ్వెనతొ మంచుబాలను చూసి...
ఉష: కుమారివి నీవని తలస్తున్నాను...
ఎందుకంటే అది అందమైన నిజం...
తడబడుతూ నడుస్తూన్న అంధుడిని చూసి...
చీకటి నీ తల్లి అని చెప్పకని వారిస్తున్నాను...
ఎందుకంటే అది కటువైన నిజం...
కట్టు తప్పిన నగరంలొ...
పట్టు తప్పిన సంఘంలొ...
ఆకలాహుతి కొసం...అడుకుంటున్న...
చిదిమితే పాలుగారే చిన్నారి బుగ్గలు...
మోహన యౌవ్వన వనసుమాలు...
తరుణవయస్కులు...
ముక్కుతూ... మూల్గుతూ... ఉండే ముసలాళ్ళును...
చూసి...అరుగు మీద మేల్కొన్న ముష్టివాడిలా ఆక్రొశిస్తున్నాను....
ఎందుకంటే... ఇది దయనీయన మైన నిజం...!
మూర్ఖులైన తన కొడుకుల్ని నమ్ముకుని...
ముసురుకున్న బాధల వానకారులొ...
మసి బారిన చూపుతొ... ససి చెడిన రూపుతొ...
ముగ్గు బుట్టలాంటి తలపై...కొండంత బరువును చూసి...
మూల్గుతున్న ముసలి తల్లి... నా భరత ధాత్రని విలపిస్తున్నాను...
ఎందుకంటే...ఇది హృదయద్గతమైన నిజం...
చీకటి నీ తల్లి అని చెప్పకని వారిస్తున్నాను...
మీ కవితలొ ఉపమానాలు... చాలా బాగుంటాయి...