అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

జీవిత గమనంలో చీకటి కెరటాలను

కప్పుకొనినిరంతర మరణ ప్రయాణం చేస్తూ...

ఆనంద పుష్పాలను అన్వేషిస్తూ ఉంటుంది ....నా ఆత్మ !

మాలతీ లంతాంతాలతో నిన్ను అభిషేకించాలనీ...!

నీరెండిన నిశిలో...వెండి వెన్నెల కిరణాలను తనపై ఓంపుకొని...

మసక తెరల విద్యుద్దీపాల మధ్య చూపులను దిగేసి...

శూన్యంలోకి చూస్తూ ఉంటుంది....నా మనసు !

కాంక్ష నిండిన ఈ మదిని అతృతతో నీకర్పించాలనీ....!

జనన మరణ విస్తృతులు...... తనువుని స్పృశిస్తున్నా....

నిశ్శబ్దపు విషాద ఛాయలు మదిలో అలుముకుంటున్నా...

మౌనంగా ఎదురుచూస్తుంది.... నా ప్రాణం!

నా స్మృతి పదంలోకి నడిచి వస్తున్న నీకు స్వాగతం పలకాలనీ...!

తీయని కలల సెగల కన్నీటి ధారలతో...

తన పాదాలను తానే అభిషేకించుకుంటూ...

స్వప్న జగతిలో ఒక చిలిపి ఊహకీ ప్రాణం పోస్తుంది...నా నయనం...!

కళ్యాణ కాంతులు నిండిన కనులలో ప్రత్యక్ష మౌతావనీ...!

అందుకే....

నిశీధి నుండి నిశ్సబ్దం వరకు...

నాలోని సృజన శక్తి మేల్కొలిపిన నీ మనో రసాకృతికీ ....

నా కనురెప్పల్లో నీ ముఖాన్ని...రాగ స్నిగ్ద మలిసంజలా మార్చిన నీ కళాస్మృతికీ...

నా పాదాభివందనం...!

మట్టి పరిమళాన్ని కప్పుకొన్న ఈ పువ్వు ఇంక నేల రాలిన చింత లేదు నేస్తం...!