నాలో నేను తర్కించుకునే వేళ...
నాదైన జీవితం ప్రగతి నినాదమై నన్ను శాసిస్తుంది...
నాలో నేను అన్వేషిస్తున్న వేళ...
నాది కాని బ్రతుకు హెచ్చుతగ్గుల్ని లెక్కలేస్తుంది...
శోధిస్తే గాని లభ్యమవదని తెల్సి కూడా నాలోని అహం...
వెళ్ళీపొయే చీకటిని వదలలేక దీపం...
వదలిపొయే బ్రతుకును వీడలేక ప్రాణం...
మదినీ ద్వేషిస్తునే ఉంటున్నాయి...
అందని అనురాగం కోసం... అలమటించే ఆలాపనం ఎందుకని...
నిరంతరం నన్ను ప్రశ్నలతో వేధిస్తూనే ఉంటాయి....
మీ రాజ భవనపు పునాదుల్లో...
కుప్పలు కుప్పలుగా పేర్చబడిన ఎముకలు ఎవ్వరివీ...?
మీ ఇంట్లో పేరుకుపోయిన నోట్లకట్టల పై ...
తడి ఆరని చెమట చుక్కలు ఎవరివీ...?
కదలలేని కాలంలో... తెల్లబొయిన మానవత్వపు దీన దృశ్యాలును చూద్దాం రా...!
పాప పుణ్యాల జమాబందిలో... మీది ఏ జన్మనేది తేల్చుకుందాం రా....!
మీ గుండెనీ శోభింపచేసుకుంటూ... పేదరికాన్ని స్పందిచకపొయిన పర్వాలేదు...నేస్తం...
కనీసంబాధని కని కరుణతో కన్నీరైన విడుద్దాం....
మార్చవలసింది మనమే... మారవలసిందీ మనమే అని గ్రహించలేక...
ఓటమి అనే శాపాన్ని ఓర్చుకోక పొతే...గెలుపు అనే వరం రాదనీ....
కష్టాల జలధిలో ఈదితేనే... సుఖాల నావకి చేరుకోలేమనీ....
ఎప్పుడో చిన్ననాటి మాటలనూ...వళ్ళీస్తూ....
చీలిన జీవితాలపై నల్లని విస్మృతీ దుప్పటిని కప్పేస్తున్నాం....
నా నిశ్శబ్దపు దీపాలలో మిణుకుమనే... జ్ఞాపకాలు ఒక్కొక్కటిగా రూపుమాసిపోక ముందే...
మనమయినా మనుషుల్లా బ్రతకడం అలవాటు చేసుకుందాం... మీ రేవా...!
