అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

వేల వేల ఆశల్ను అదృశ్యంగా భుజాన మూట కట్టుకుని...

ఏదో సాధించాలని తపనతొ హడావిడిగా ఈ లోకం వాకిట్లోకి ఊడిపడ్డాను...

ఆనందం కోసమో .. అనురాగం కోసమో..

సాగుతున్న ఈ జీవన ప్రయాణంలో ...

మధ్య మధ్య నీ మండుతున్న విశ్రాంతి భరించలేక ....

ఒక్కోసారి తనువును తగలబెడుతున్న వెలుగు కంటే...

కళ్ళు కనిపించనంత చీకటే నయమనిపించేలా చేసావు.. !

ఒకప్పుడు నీవిచ్చిన ఓదార్పు ఇప్పుడు నిన్ను నా భుజాలపై మోస్తుందని మరిచావు..!

నీ ఆలోచనల చితిలో కాలుతున్నది నేనే!!

నీ ఎడబాటు కొలిమిలో మండుతున్నది నేనే!!

కన్నీరు చింధిస్తున్న కళ్ళలో... ఏ స్వప్నం నీ భావాలను బంధీస్తుంది...!

మౌన నిశ్వాసాల నిట్టూర్పులలో... ఏ హృదయం నీ మదిలో మైత్రి దీపాలను వెలిగిస్తుంది.!

నిశి రాత్రిలో కరిగిపొయే నా జ్ఞాపకాలకు విలువ కట్టలేక....

నేను స్మరించే నీ పేరును నా పెదవి అంచుపై వెతకలేక...

నిస్సహాయతతో నిండిన నా హృదయాన్ని ఓదార్చలేక..

పేరాశతో నిండిన నీ హృదంతర దృగంతరతొ....

సరదాకీ... సభ్యతకీ మధ్య జరుగుతున్న యుద్ధాన్ని చూస్తున్నావు...

కాంక్ష నిండిన కళ్ళతో మరో అమాయకుడిని వెతుకున్నావు....

నువ్వు బాధ పడినప్పుడు నా భుజం...

నువ్వు ఆనందపడినప్పుడు నా హృదయం...

ఎప్పుడు నీకు తోడుగా ఉంటాయని మర్చిపొయావు నేస్తం.....కాకపొతే...

క్షణాలని కాపలాగా పెట్టి ఈ నిరీక్షణ ఎందుకు ??

అలసటతో నిండిన నా గతానికీ ఈ అలజడి ఎందుకు...?