అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

గడిచిన ప్రతి క్షణం నీ జ్ఞాపకాలుగా మారుతుంటే...

కరిగిన కాలం లతాంతాలుగా మారి నీకు అభిషేకిస్తుంటే...

ఒంటరి తనాన్ని అంతం చేసే నీ తలపులు....నా గతాలుగా మిగిలిపొతుంటే...

తీరలేని నా ఆశల వెనుక తిరిగి రాని ఆ రోజులును ఏలా లెక్కపెట్టను...!

మౌనమేరుగని నా మదికి మాయ మాటలతో ఏలా బుజ్జగించను.....!

అర్పించిన నా మనసు అపార్ధాల అగ్నిలో దగ్ధమవుతుంటే...

గుండెలో విషాదాన్నీ మిగులుస్తూ...నిశ్శబ్దపు అడుగులతో...

పయనమైన నీకేం తెలుసు...నేస్తం... నన్ను వదలని నీ తలపుల విలువ ఏంటో... !

హృదయంలో అనుభూతులుకు ఆకారం కల్పించలేక...

జన్మకు చాలని ఆవేదననీ అంకితమిస్తూ....

విషపు చిరునవ్వుతో నిర్లీప్తంగా వెళ్ళిపొయే నీకేం తెలుసు...

కడకు రాని నీ కదలిక విలువ ఏంటో...!

నీలో ఆశ ఆకాశమయినప్పుడు నేను ఎక్కడుంటే ఏంటీ?

మనసులో స్వచ్ఛత శూన్యమయినప్పుడు నువ్వు ఎవ్వరైతేనేంటీ?

చెదిరిన కేశాలతో... నలిగిన హృదయంతో...

ఆత్మల్ని వదిలేసి...జీవత్సవంలా... అస్తమించగలను కానీ....

అబద్దపు అనుబంధాలతో... కారణాల్ని అన్వేషిస్తూ...

నిశ్చలంగా కాలాన్నీ మాత్రం వెళ్ళదీయలేను....

కాంక్షా నీహారాల ఆశాసూర్యుడు ప్రతిఫలింపక...

గుండెల్లో చిరిగిన స్వప్నపు సంచుల్నీ దూర తీరాల దారాలతో సవరిస్తూ...

ఆనందం జాలువారే స్నిగ్ధ దరహాస పరీమళాలు కోసం అన్వేషిస్తున్నాను....