అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

రోజూ తాగి పారేసే మీ సిగరెట్ల ఖర్చులో

అర శాతమైనా నాకు సాయం చేయ్యండి...!


ప్రతి క్షణమూ మీ సెల్ తో పలకరించే

మీ శ్రేయోభిలాషి కాల్ ఖర్చులో ఒకటో వంతు నా కొరకు విదిలించండి!


మీ గర్ల్ ఫ్రెండ్ తో షికారుకయ్యే పెట్రోల్ ఖర్చులో

ఒక చుక్క విలువను నాపై కార్చండి!


మీరు తిని పారేసే కాగితపు పొట్లాలలో

మిగిలింది ఏరుకోవడానికి నేనిప్పుడు

ఒక అంతరాష్ట్ర యుద్ధాన్నే చేస్తున్నాను !


రైలు బండిలో మీ సీట్లకింద బుగ్గిని

తుడిచే పిలగాడినీ నేనే....!


మీ ఎంగిలి ప్లేట్లను కడిగి

మీరు తిన్న బల్లలను ఉడ్చేది నేనే....!


లంచం రుచిమరిగిన ఈ ఖాకీ పులుల మద్య

తప్పుడు కేసు కొసం ప్రతి క్షణం వేటాడబడుతున్నది నేనే ....!.


ఏతల్లి చేసిన పాపానికో మీ పుణ్యమూర్తుల

లోకాన ఉమ్మివేయబడ్డాను......


నాయీ పాపిష్టిజన్మకు విముక్తి ఎన్నడో?

నాకెవరిమీద అసూయ లేదండీ.....!


మీరు... మీ పిల్లల౦తా... మీ కోటు జేబులకు

ఎర్రగులాబీలను గుచ్చుకో౦డి!


నేనీ ఈ రాతిరి అమావాస్య చీకటిలో

రైలు పట్టా పక్కన నిశీధి స౦గీతాన్ని

ఈ విరిగిన వేణువుతో ఆలపిస్తాను.....


నా ఆలాపనా ఏలాగొ మీ గుండెలకు చేరదు....

ఏకదాటిగా కురుస్తున్న నా కన్నీరు ఆగదు....

కౄరత్వంలో కొత్త పద్ధతులెలా కనిపెట్టలని మీరు చూస్తుంటే...

అత్యాచారాలనెలా అంతమొందించాలా అని నేను చూస్తున్నా...


లోకమంతా అన్యాయం నిండివుంటే రా! ఎదుర్కొని పోరాడుదాం!

నీ చుట్టూ కట్టుకున్న వంచనని తెంచుకొని రా... చేడుపై చైతన్య యుద్దం చేద్దాం...


నీ గుండెల్లొ మంచిని ఆశయంగా మార్చే దమ్ము వుంటే రా...

అన్యాయాన్ని అంతమోందించి...న్యాయాన్ని గెలిపిద్దాం...


పొద్దు పొడుపుని సూచించే వేగుచుక్కలా ఆరిపొవద్దు...

దిక్కులను చూపించే దిక్చూచిలా మారుదాం...


మీ పిరికితనానికి బానిసలా బ్రతికుంటే ఎంతా... చస్తే ఎంతా...?

సార్ధకం లేని జన్మకు పిడికెడు బుగ్గి ఉంటే ఎంత...? లేకుంటే ఎంత...?


నేను కొద్ది క్షణాల అతిధిని...అయితేనేం...

మీ చైతన్యంలొ విద్యుత్తునై ప్రవహిస్తాను...


నేను ఆరిపొయే దీపాన్ని..అయితేనేం....

ఉన్నంతం వరకు వెలుగును ప్రసాదిస్తాను...


నీలొ ఆత్మవిశ్వాసం ఉంటే...ఆకాశానైనా అధిరొహిస్తావు...

నీ పనిలొ నమ్మకముంటే...నరకానైనా జయిస్తావు...


సాధన లేకుండా...స్వర్గాన్ని ...

ప్రయత్నం లేకుండా...విజయాన్ని...పొందలేవు...


అందుకే....సాగిపో ధైర్యంగా...చీకటిని చీల్చే సూర్యునిలా....

మిగిలిపొ చరిత్రలొ నిలిచిపొయే దృవతారలా...

ఇష్టమైన సంధ్యాకాలం...చిరాకు పుట్టే మధ్యాహ్నం....రెండూ సూర్యుడు నుండే వస్తాయి...

వాసన ఇచ్చే పూలు...నేల రాలే ఆకులు... రెండూ చెట్టు నుండే వస్తాయి...

ఆహ్లదనిచ్చే చిరు జల్లులు....ప్రాణాలు తీసే తుఫాను... రెండూ మేఘాలే సృష్టిస్తాయి....

ఆకలిని తీర్చే పంటలు...కలచవేసే భూకంపాలు ... రెండూ పృధీ నుండే పుడతాయి...

ఎగిసిపడే అలలు...ముంచెత్తే సునామీలు....రెండూ సముద్రం నుంచే జ్వలిస్తాయి...

జన్మనివ్వటం...ప్రాణాలు తియ్యడం...రెండూ దేవుడి నుంచే అవతరిస్తాయి...

అందానిచ్చే పర్వాతాలు...ఆత్మహత్యల లొయలు...రెండూ కొండల నుండే జ్వనిస్తాయి...

కృంగదీసే కష్టాలు...సేదతీరే సుఖా:లు...రెండూ మానవ ఇతిహాసంలొ బాగాలవుతాయి...

తొక్కుతున్న బండ...మ్రోక్కుతున్నా శిలలు...రెండు రాయి నుండే వస్తాయి...

కంటని తడిపే ఓటమి...కన్నీటిని తుడిచే చెలిమి...రెండు జీవితానికి బొమ్మ బొరుసులవుతాయి...

తప్పటడుగుల పసితనం...తప్పుటడుగుల యువ్వనం...రెండు వయస్సు నుండే పుడతాయి....

గుండెలొ ద్వేషం...ఆదరించే అభిమానం...రెండు ప్రేమనుండే వస్తాయి...

సమతుల్యం కోసం ప్రతి దానిలోనూ మంచి చెడు రెండు ఉంటాయి...

మంచిని ఆస్వాదించాలి...చెడుని పోరాడాలి...అప్పుడు గెలుపు నీ ఇంటిపేరవుతుంది...

నీ చూపులు వేకువవుతాయనుకున్నాను....

కాని కర్పూర కళికలై కాల్చుతాయనుకొలేదు....



నీ మాటలు ఓదార్పునిస్తాయనుకున్నాను...

కాని కాలమంతా కరిగి కన్నీరవుతాయనుకొలేదు....



నీ తలపు సంజీవనై బ్రతికిస్తున్నాయనుకున్నాను.....

కాని ఎడబాటుతొ గుండేను చీల్చుతాయనుకొలేదు......



నీ నైషదం కానిది నైరాశ్యమనుకున్నాను.....

కాని ప్రణయ పారవశ్యంతొ మండిన ప్రళయమవుతాయనుకొలేదు...



నీ దారిలొ నా ప్రతి అడుగు జయప్రదమవుతాయనుకున్నాను.....

కాని అధరాలపై పయనించే అక్షరాలలా ఆర్ధ్రమవుతాయనుకొలేదు...



నీ చిరునవ్వులు వసంతమై ఆశలను చిగురిస్తాయనుకున్నాను....

కాని గాయమై గ్రీష్మంలా మండిస్తాయనుకొలేదు....



నీ స్పర్సతొ మౌనంగా ఉన్నా అంతరంగాన్ని మేల్కొలుపుతాయనుకున్నాను...

కాని తొడు లేని ఒంటరి తనాన్ని మిగులుస్తాయనుకొలేదు......



నీ అనుభూతులను ఆత్మీయపు జ్ఞాపకాలుగా ఉదయిస్తాయనుకున్నాను...

కాని సంధ్య కాంతిలొ కుంగిపొతున్నా సూర్యునిలా అస్తమిస్తాయనుకొలేదు....

ఓటు నాడు నీతుల కొతలు కొసిన చేతకాని జాతినేత మన రైతు.....

మ్రోగిస్తున్నారు కరెంటు బిల్లు మోత....

విదిస్తున్నారు బారీ విధ్యుత్తు కొత......

బ్రతుకు బరువై...గుండె చెరువై....

వర్షం మరుగై.....నీరు కరువై.....

భొరు...భొరున విలపిస్తూ....

భూమాతకు చిల్లులు వేసినా....

బొరు లొన నీటిచుక్క వెక్కిరిస్తుంది....

అప్పులతొ బ్రతుకును భయపేడుతుంది....

క్షేమం మరచి... క్షామం వలచి

కనికరించని వరునుడు....

ఈ రీతీ బాధల వాగులలొ సాగే కర్షక జాతి....

భాగొగులు మారెదేప్పుడు.....

వారి తలరాతలు మార్చేదెవ్వరొ....

తమ పొలంలొ పచ్చదనం చూసేది ఎప్పుడో.....

నీ వెవరొ నాకు తెలుసు....

నా వెంట పడుతున్నావని తెలుసు...

నాకు తొడుగా వుంటావని కూడ తెలుసు....

కాని కొన్ని సమయాలలొ....అంటే....

మబ్బులు కమ్మినప్పుడు మేఘగర్జనకు భయపడి పారిపొతావు...

వర్షం పడినప్పుడు తడిసిపొతానని భయపడి దాగుంటావు....

చీకటి అలుముకున్నప్పుడు భయపడి నాలొ కలిసిపొతావు...

కాని ఒక్కటి మాత్రం గుర్తుంచుకొ....

నన్ను ఒంటరి వాడిని చేసినా..

నన్ను వీడి పారిపొయినా...

భయపడను.... బాధపడను....

ఎందుకొ తెలుసా....

నీవు ఎందుకు పనికిరాని నా "నీడ"వి కాబట్టి.....!

నిరుపేదలను రోడ్డున వదిలేయటమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం....

నిస్సహాయులని చూసి నవ్వుకోవటం మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం......

కులాల చిచ్చులు రేపటమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం.....

మనుషులని చంపటంమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం....

ఐకమత్యాన్ని ఆచరించకపోవటమే మనం నేర్చుకున్న మనవత్వం....

ఒకరిని చంపైనా మేము బాగుపడాలనుకోవటమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం....

మంచిని మరచి వంచన చేయటమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం....

మా దేశం నేర్పిన పాఠం ఇదే....

మా మనుషులు నడిచే బాట ఇద.....

ప్రేమను మరచి....స్వార్దంతో బతకటమే మనకు తెలిసిన మానవత్వం....

ఇదే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం.....

మా నవతకు నేర్పుతున్న మానవత్వం.....

నాటి నా భాగ్యనగరం:-

చారిత్రాత్మక ప్రదేశాల కేంద్రబిందువు నా భాగ్యనగరం....

సభ్యమత సమైక్యతకి చిరునామా నా భాగ్యనగరం....

వలస వచ్చిన ప్రజలను ఓడిలో దాచుకున్న భూమాత నా భాగ్యనగరం...

పొట్టకూటికోసం వచ్చిన వారికి ఆకలి తీర్చిన మాతృమూర్తి నా భాగ్యనగరం....

సాగరన్ని గుండెలో దాచుకున్న సౌదర్యపు సొగసరి నా భాగ్యనగరం....


నేటి నా భాగ్యనగరం:-

పెద్దపెద్ద భవనాల పునాధులను గుండెలొ గుచ్చుకుంటుంది నా భాగ్యనగరం....

పేదప్రజలకు గజం భూమి అందనంత ఎత్తుకెగసింది నా భాగ్యనగరం....

ఉగ్రవాదుల అగ్రనిలయం నా భాగ్యనగరం....

క్షణక్షణం భయాందోళనలో మునిగిపొయింది నా భాగ్యనగరం....

కులమతాల చిచ్చులో మండిపోతుంది నా భాగ్యనగరం.....

ఘడియ ఘడియకి పేలుతున్న బాంబులతో భగ్గుమంటుంది నా భాగ్యనగరం.....

నాడు అది భాగ్యనగరం నేడు అది దౌర్భాగ్యనగరం.....

గెలుపు కొసం కదిలే నీ పాదాలకు సందేహపు అడ్డుకట్ట వేయ్యకు...

నదిలా పరుగులు తీసే నీ ఆశయపు పయనాన్ని నిరాశతొ ఆనకట్ట కట్టకు...

నీ కలల వెనుక కదిలే ఆశల ఆరాటాన్ని అలసిపొనివ్వకు....

క్షణాలలొ కుదుటపడే ఆవేశాన్ని ఆరని చితిగా మార్చకు....

కృంగదీస్తున్న కష్టాలపై కసిరగలాలి....

అడుగంటుతున్న నీ జీవితం ... వసంతంతొ చిగురించాలి....

బ్రతుకును గేలి చేస్తున్న ప్రతి అపజయం....

నీ పట్టుదల పిడికిలిలొ బందికావాలి....

విర్రవిగుతూ విరుచుకుపడే అవమానాలు...

నీ ఆత్మవిశ్వాసం ముందు విలవిలబొవాలి.....

నీ చేదు జ్ఞాపకమేదయినా అనుభవాన్నిచ్చే ఓదార్పుగా నిలవాలి....

పసితనం దాటిన నీ ప్రాయం... సమరానికి స్వాగతమవ్వాలి...

పసిడితనంతొ నిండిన నీ యువ్వనం....ప్రయత్నంలొ ఎదురైన పరాజయాలను ఆస్వాదించాలి.....

రగిలే శ్వాసే నడిచే నీ గమ్యాన్ని చేర్చే దిశగా మారాలి..

కంటిదడిలొ నీ కన్నీరు ఇంకిపొయినా...బ్రతుకు ఓడిలొ నవ్వులు విరియాలి ...

కలగనే నీ సౌదమేదయినా దైర్యాన్ని పునాదిగా కట్టాలి...

యదను తాకే గాయాలు ఏవైనా... మదిని పుసే చైత్రాలవ్వాలి...

ఎదురుచూసే కాలలు ఏన్నతైనేంటి.....విజయాన్ని ఆస్వాదించే ఆ ఒక్కరొజు కావాలి....

వెలుగుగా మారే వేకులేన్నుంటేనేం... అడియాసలను చీల్చే ఆనందం రావాలి.....

సుటిపొటి మాటలు తూపాకులైతేనేంటి...ధగా చేస్తున్న కాలపు గుండెల్లొ తూటవవ్వాలి...

గగనమే నీ తొలి కడలి....బ్రమరమే నీ మజిలి....

అలలుగా మారిన నీ ఆలొచన సంద్రాన్ని నలుదిశల విస్తరించు.....

హేలన చేసిన అపజయం ....నీ నమ్మకమనే ఆత్మసైర్ధ్యానికి బానిసవుతుంది.....