అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

బాబా...

జగత్తు యొక్క అనిత్యత్వముని గ్రహించి...

ఇంద్రియ సుఖముల పట్ల విరక్తి పొంది...

ఆత్మనుసంధానము చేస్తూ...

ద్వారకామాయైన నీ హృది దర్బారులొ మాకు సేద తీరుస్తున్నావు...

న్యాయమిమాంసాది షడ్దర్మనములను చదువ పనిలేదని...

గుర్వనుగ్రహం లేని పుస్తక జ్ఞానం నిష్ప్రయోజనమని...

పతకము లేని కంఠహరంతొ సమానమని...

ఫకిరు పదవే నిజమైన మహరాజ పదవని...

సిరి సంపదలు క్షణభంగురాలని చాటుతున్నావు...

షట్ శాస్త్ర పారంగతుడవైన నీవు...శ్యామకర్ణ వాహన భూషితుడవై...

మాలొ ఉన్న అజ్ఞానమనే చీకటిని చీల్చుటకు వచ్చిన సూర్యుడుగా వెలుగుతున్నావు...

సమస్త చేతన చేతనంలందు నిరాడంబరత... దయాళువు గల్గినవాడివై...

నీ పేరునే లిఖిస్తున్న నా హృది అభంగంలొ చిరస్మరణీయంగా ప్రకాశిస్తున్నావు...

నీ యశుద్ధములొ నేనొక పురుగుని... అట్లగుటచే నేను ధన్యుడనైతిని...

ప్రణిపాతని చేకూరుస్తూ...యుక్తితొ... మా కాయమును తరింపజేస్తూ...

ఉదయ సంధ్యలొ బాలబానుడుగా ఉదయిస్తూ...

మా జీవితమనే ఓడకు... సద్గుర సారంగుడవై... ముందుకు నడుపుతున్నావు...

ఏమిచ్చి నీ ఋణం తీర్చుకొను బాబా... రిక్తిహస్తలతొ నమస్కారించడం తప్పా...!