అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

ఓ సాయినాధ...!

తేజొ వంతమైన నేత్రాలతొ నిండిన

నిర్వ్యామోహ మైన నీ సుందర రూపం కాంచుట తొనే...

కంఠం ఆనందాతిరేకంతొ ఒక ప్రక్క గద్గదమగుతుంటే...

మరొ ప్రక్క భక్త్యావేశాలతొ నిండిన అక్షువులు ఆనందాశృవులను చిందిస్తున్నాయి...

ద్వంద్వాతీతుడువైన నీ పాదమస్తకముల స్పర్సతొ...

హృదయం భావొధ్రేకంతొ నిండి ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తుంటే...

నిరాసక్తుడువైన నీవు...అష్టసిద్ధులను ఆధీనం చేసి...

చింతరహితుడవై...శాంతంగా దర్సనమిస్తున్నావు...ఏమిటి బాబా నీ మాయ..!

మా దుర్లభమును తరుముతూ...ఆశ్చర్య వినొదాలకు హేతువవుతూ...

నీ చరణారవిందంలపై సర్వస్యశరణాగతికి కారణభూతుడువవుతున్నావు...

దయార్ధ హృదయంతొ నిండిన నీ ప్రేమను గులాల్ గా చల్లుతూ....

ఆత్మజ్ఞానం నీ గని అని...దివ్యానందం నీ ఉనికి అని చాటుతున్నావు...

బానిసలకు బానిసనగు నేను ...నీకు మాత్రం బుణగ్రస్ధుడిని...

భవ సాగరం హరించుటకు నీవు నాకు అగస్ధ్యుడివి...

నీ నామం వినుటలొ నా శ్రవణం...నీ కిర్తనలొ నా జిహ్వ...తరీస్తుంటే...

జాగ్రదవస్ధలొనైనా.... స్వప్నావస్ధలొనైన...

మా అంతర్ముఖతలొ ముముక్షుతతొ నిండిన శేజ్ లా హరించుకొకుండా...

ధునిలా...నిత్యగ్నిహొత్రిలా వెలుగుతునే ఉంటావు...