అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

కళ్ళు తెరిస్తే...

రాలే ఆకులు... ఎండిన చెట్లు...

ఒలికే కన్నీటి బొట్లు...

అంతే లేని ఆకాశం... నేనున్నాననే నిశ్శబ్దం...

అలసట లేని అగాథాలు... ఆలోచనల సుడిగుండాలు...

కలచ వేసే కష్టాలు....సమస్య వలయ చక్రాలు...

సమసిపోవు... మాసిపోవు...

మరపురావు... మదిని వీడవు...

కళ్ళు మూస్తే...

ఊపిరి నిప్పుల శగలన్నీ...

ఉప్పెనలా ప్రవహిస్తున్నాయి...

గుండెల్లో రగిలే బడబాగ్నులన్నీ...

ద్రవించే లావా ప్రవాహాలవుతున్నాయి...

మదిని కలచి వేస్తున్నాయి... మౌన్నాని మధిస్తున్నాయి...

ప్రశాంతతని హరిస్తున్నాయి...

రూపం లేని శత్రువుల్లా మారి... నిదురకు దూరం చేస్తున్నాయి...

చీకటితొ నిండిన నా హృదయంలొ...

దీపాన్ని వెలుగునిస్తావనుకున్నాను... కాని...

జ్వాలావేశపు చూపులతొ...

నా ఊహల ప్రపంచాన్ని కాల్చి బూడిదచేస్తూ...

జీవం లేక జారే కన్నీరులా మిగులుస్తావనుకొలేదు...!

కలల విశ్వాంతరాళంలొ...

నీతొ మొదటి అడుగుకై ఆలొచిస్తూ...

సంవత్సరాలు గడిపేస్తూ వ్యచ్చించిన కాలం...

అవిశ్రాంత సంగ్రామాలుగా మారి....నా గమ్యాన్ని చేరిపేసింది...

అంధకారంలొ నా భవిష్యత్ మిగిలిపొయింది...

ప్రపంచానికి మరొ రొజు గడిచిపొయింది...