అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

పడమటి దిక్కున అస్తమిస్తున్న భానుడుకి విశ్రాంతిని ప్రకటిస్తూ...

అసుర సంధ్యలొ మృత్యునీడలా క్రమ్ముకు వచ్చే...

నీశేది తెరల మాటున వీస్తొన్న ఈదుర గాలులు...

విరహంతొ నలుదిశల విరుచుకు పడుతున్న వెండి వెన్నెలని చూసి...

పులకరింతతొ...పొటెక్కి...ఉధృత రూపంతొ ఎగసి పడుతున్న సముద్రపు అలలు...

బ్రతుకు తెరువుకొసం వల విసురుకుంటూ...

లొలోపలికి పొతున్న దృశ్యం పారదర్శకంగా తొచింది...

క్రమక్రమంగా కనుమరుగైపొతున్న కొడుకు రూపం...

ఏటిలొ నిరంతరం వాళ్ళకు బ్రతుకు వేట...

జీవన సత్యం ఊహలకు అతీతంగా... రొజు మృత్యుపు ఒడిలొ ఆట...

తనతొ క్షణమైన సంభాషించని దుఃఖంతొ...

తప్పన సరియైన భుక్తి కొసం...

తెరచాపనెత్తిన సాహస తనయుడిని కొసం...

తీరం దగ్గర తలడిల్లుతున్న...ముసలి తండ్రీ...

ఎన్నాళ్ళుకొ తన స్మృతి పథంలొ మెదిలిన జ్ఞాపకంతొ...

తన మసక కళ్లపై అడ్డంగా చేయి వుంచి...

కారే కన్నీటిని అంతర్లీనం చేస్తూ...

వేదనతొ నిండిన నేత్రాలతొ...

వెలిగి వెలగక వెలుగుతున్న లాంతరులా నీరిక్షీస్తున్నాడు...

వద్దన లేడు..వారించను లేడు...

ఆ వయసులొ అతనిదీ అదే వరస కనుక...

అంతరంగంలొ నలుగుతున్న ఆలొచనల నడుమ...

సతమతమవుతున్న ఓ ముసలి ప్రాణం...