అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

ఐదు వేళ్ళు నోట్లోకి పోని.. అభాగ్యుడికి అన్నం కోసం ఆకలి...

కాలేజీకి వెళ్ళే అమ్మాయికి... ఆకర్షణ కోసం ఆకలి...

ఎదుగుతున్న కుర్రకారుకు అల్లరి కోసం ఆకలి....

చీరెల కోసం... నగల కోసం... గృహిణుల ఆకలి....

అందే జీతం కంటే... అందని గీతం కోసం...లంచగొండి... ఆకలి....

కోట్ల జనం కళ్ళి గప్పి... విభేదాలు రెచ్చగొట్టి...

దొరకని పదవుల కోసం... అమాయకుల బలి.. ఆకలి....

భరతమాత నా మాతృభూమి... భారతీయులంతా నా సహోదరులు...

అని రోజూ వల్లె వేసే...నోటితోనే.. నీది కాదు... నాదని తేడాలను సృష్టించే...

అస్ధిమూల పంజరాలు... ఆర్తరావ మందిరాలు...ఏన్నని చూపను...!

అందుకే ... ఈ రాత్రిలో... ధాత్రి నిశ్శబ్ధం కాకముందే....

ఈ నాగరికత మైలుపడిన దుప్పటిలా నన్ను కప్పుకొక ముందే...

రా.. ప్రశ్నించే నా మనస్సుకు ... బదులుగా...ఆధునిక...కలి మహత్యం... ఆ..కలి..కలిగా...!

శ్రమజీవి స్వేదానికి...

ఎర్రరంగు పూసిన రుదిరాన్ని... సిరాగా చూసినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

అభాగ్యురాలి...కన్నీటి కథ రాస్తున్నప్పుడు...

అగ్నిసాక్షిగ పెళ్ళాడినవాడు...అగ్నికి ఆహుతి చేసినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

అమాయకపు పసిపాపల...అపహరణ హత్యోదంతాలను రాస్తున్నప్పుడు....

వికసించే పువ్వులపైన...యాసిడ్ వర్షం కురిసినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

పసి మొగ్గలపై హత్య ప్రయత్నం జరిగినప్పుడు...

పరువానికి పడుపు వృతినే బహుమానంగా ఇచ్చినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

సస్యశ్యామలమైన అరణ్యాలు ఆక్రమణలకు గురై...

మానవతతో మెలగవలిసిన మనసులు ఎడారులుగా మారినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

తరాలెన్ని మారినా..యుగాలెన్ని గడిచినా..

కష్టజీవి కష్టాన్ని దళారి దోచేస్తుంటే..

బడుగుజీవి బతుకు పరాధీనమైనప్పుడు...

మనసున్న నా కలం ప్రతి రొజు కన్నీరు పెడుతునే ఉంది...

నేను కలంగా ఎందుకు పుట్టానని!

కవివర్యునిదో దు:ఖం ... కర్షకునిదో దు:ఖం...

బాల్యానిదో దు:ఖం... బాలెంతదో దు:ఖం!

దు:ఖానికి దు:ఖం ప్రత్యుత్తరం కాదు...

కన్నీటికి కన్నీరు ఉపశమనం కాదు...

నా ఏడ్పు ఎదుట వాడి విక్రయం....

నా నవ్వు ప్రక్కవాడి క్రయం!

ఒక మోదం... ఎన్ని జీవితాల ఆక్రందన...

ఒక రోదన... ఎన్ని బ్రతుకుల వేదన!

నీ చల్లని మాట సౌజన్యం...

నీ చల్లని చూపు సౌహార్దం...

కటాక్ష వీక్షణం...నిండారు అభయం!

దాక్షిణ్య దీవెన....ఆప్యాయతా స్పర్శ లాలన...అన్నీ నీ సొంతం నేస్తం...!

కారుణ్యం ప్రేమతత్వం నీలోనే నిక్షిప్తం చేస్తూ...

నీకు నాకు నడుమ అక్షరం ఆలంబన అయితే...

ఆక్రందన.... ఎన్నేళ్ళీ నయవంచన....


ఎంత వరకు ప్రయాణం... ఈ కర్కశ కామాందుల వంచనలో...


ఓ జులాయి ప్రేమ కాదంటే యాసిడే మాపై పన్నీరు...


ఈ విష ఉన్నాదుల సమూహంలో తడి ఆరవు మా కన్నీరు...


పరిణయ పారితోషకం తగ్గితే... కిరొసిన్ అవుతుంది మా ఒంటి పైన అత్తరు...


ఓపిక నశించి మాట పెగిలితే... వాతల గుర్తులతో జారుతుంది మా నెత్తురు...


కని పెంచిన కన్నవాడే...కరుణ లేని కసాయిగా మారుతుంటే....


మదం పట్టిన మామ గారే మమ్ము చెరపట్టగా చూస్తుంటే....


కలకాలం తోడు ఉండవలిసిన వాడే రాక్షసుడై భక్షిస్తుంటే......


అత్తా ఆడపడుచులే మా పాలిట ఆదిశక్తులై పీడిస్తుంటే....


నిత్యం నయవంచనకు బలి అవుతున్న మాకు మరణమే శరణమా...??


మాంగల్యం ముసుగులో మా మెడలో ఉరితాడే ఆభరణమా...??


చరిత్ర ఎండిన ఈ గొంతులో... పవిత్ర శాంతి సుధని ఏలా చిందించగలనూ...!


మృత్యువు కాటకము మోహరించిన ఆత్మతో....ఆక్రోశిస్తున్నా ఇల్లాల ఆవేదనని ఏలా తీర్చగలనూ..!


భారత జనయిత్రీ పదపూజా నవగీతావళి...


మహదాశయ మీ జీవనంలో రావాలి మళ్ళీ ఒక దీపావళీ... !

పున్నమిలో... వెన్నెలని వెతకాలా...?

నీశిలో... చీకటిని వెతకాలా...?

నేను స్మరించే నీ పేరును నా పెదవి అంచుపై వెతకాలా...?

నా ఊహలన్నీ నీ ఊసులుతో నింపిన నిన్ను... నా కనులలో వెతకాలా...?

నీ జ్ఞాపకాలలో జీవించే నన్ను.... నీలో వెతకాలా...?

మరిచిన ఆరొజుల్లొ మన స్నేహన్నీ వెతకాలా...? చెప్పు నేస్తం...?

ఆకులు రాలిన ఆశను... తట్టి లేపే వెచ్చని వసంతం నీ ప్రేమ...

కలలు కరిగిన కనులలొ... నిత్యం కదలాడే ఊహల చిత్రం నీ ప్రేమ...

సిగ్గుతో ఎరుపెక్కిన సూర్యుడు సిగలో విరిసిన మమతల దీపం నీ ప్రేమ...

అడుగంటిన ఆశల ఎడారిలో... దప్పిక తీర్చే ఎండామావి నీ ప్రేమ...

ఒంటరి చీకటిని తరుముతూ...తోడు పంచే చల్లని వెన్నెల నీ ప్రేమ...

రంగు... రూపు లేకుండా... రంగుల హరివిల్లును చూపేదే నీ ప్రేమ...

అలసిన మదిలో తలచిన భావాలతో ... విచ్చుకున్న జ్ఞాపకాల వెల్లువ నీ ప్రేమ...

ఇంత అద్భుతమైన నీ ప్రేమకు నేను ఎప్పుడు బంధీనే నేస్తం...!