అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

శ్రమజీవి స్వేదానికి...

ఎర్రరంగు పూసిన రుదిరాన్ని... సిరాగా చూసినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

అభాగ్యురాలి...కన్నీటి కథ రాస్తున్నప్పుడు...

అగ్నిసాక్షిగ పెళ్ళాడినవాడు...అగ్నికి ఆహుతి చేసినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

అమాయకపు పసిపాపల...అపహరణ హత్యోదంతాలను రాస్తున్నప్పుడు....

వికసించే పువ్వులపైన...యాసిడ్ వర్షం కురిసినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

పసి మొగ్గలపై హత్య ప్రయత్నం జరిగినప్పుడు...

పరువానికి పడుపు వృతినే బహుమానంగా ఇచ్చినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

సస్యశ్యామలమైన అరణ్యాలు ఆక్రమణలకు గురై...

మానవతతో మెలగవలిసిన మనసులు ఎడారులుగా మారినప్పుడు...

నా కలం కన్నీరు పెడుతుంది...

తరాలెన్ని మారినా..యుగాలెన్ని గడిచినా..

కష్టజీవి కష్టాన్ని దళారి దోచేస్తుంటే..

బడుగుజీవి బతుకు పరాధీనమైనప్పుడు...

మనసున్న నా కలం ప్రతి రొజు కన్నీరు పెడుతునే ఉంది...

నేను కలంగా ఎందుకు పుట్టానని!