అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

నువ్వు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా...

నాకీ ప్రపంచం మీద ... మనుష్యల మీద... అసహ్యం కలుగుతుంది...

మన మనుసుల మధ్య అడ్డుగొడలుగా నిలిచిన "కుల రక్కసి" పై కసి రేగుతుంది...

నా చేయ్యి పట్టుకొని నడవసిన నువ్వు....ఈ లొకం నుంచే మౌనంగా నిష్ర్కమించావు...

ఈ మహమ్మారే లేకుంటే నువ్వు నా వెంటే ఉండేదానివి కదా ప్రియా...!

మిమ్మల్ని నేను అడిగే ప్రశ్న ఒక్కటే....

మీ కులం మీకు ఏమిచ్చింది...ఏమి తీర్చింది?

మీకు కడుపుకొత...నాకు గుండే కొత తప్ప...!