అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

చీకట్ల స్దబ్ధ నిశేధిలొ అమ్మలేని నేను ఓ సహ జీవికి అమ్మనవుతుంటే....

నా అలసిన దేహనికి నీవు అమ్మవై....

నీ ఆశ కాష్టాల సెగలొ నాకు చలి కాచుతూ....

నిశ్మబ్ధ వీచికలొ నా నులివెచ్చని కన్నీటిని అదృష్యం చేస్తూ....

నేను పడ్డ కష్టాల చీకట్లలన్ని వెన్నెల కాంతులుగా మార్చుతూ....

నీ అశృధ దారలతొ నెలలు నిండిన నా గాయాలను తనివి తీర కడుగుతూ...

నా గుండె లొతుల్లొ నుంచి తెగి జారిన ముత్యాని (బిడ్డ) కై ఆత్రూత పడుతూ....

నీ చల్లని లాలన వాత్సల్యంలొ అమ్మగా అవతరించిన నేను ....

ఏమిచ్చి నీ బుణం తీర్చుకొను "నాన్న"...

చెమరిన నా కళ్ళను తుడుచుకుంటూ...

నా అంతరాత్మకి నీ అద్బుత వ్యక్తిత్వం గురించి చెప్పుకొవడం తప్ప....!


(నా స్నేహితురాలుకి చిన్నప్పుడే అమ్మ చనిపొయింది... తల్లి స్ధానంలొ తన తండ్రి అన్ని సేవలు చేసి...

అమ్మ లేని తనకు అమ్మగా మారి పురుడు పొసాడు....అందుకే ఈ కవిత నా స్నేహితురాలకి అంకితం

చేస్తున్నాను....మీ రేవా...)