అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

నా హృదయాకాశంలో.... అనేక తారలను ఉదయింప చేసిన

నువ్వు హఠాత్తుగా ఎందుకు అద్రుశ్యమయ్యావు.....

విసుగేత్తే ఏకాంతం లో కి విముక్తి లా

ఎందుకు ప్రత్యక్షమయ్యి అంతలోనే దూరమయ్యవు....

అంటే నీవు వట్టి స్నెహితుడవేనా.....!

నా మనొ గగనపు వెన్నెల సితపత్రం మీద

నా కను రెప్పల మాటున దాగున్న అశ్రువులు

రాలి పడుతుంటే...

ఆరని కాష్టం లా నా తనువే మండిపొతుంటే.....

చివరి చూపుగానైనా నిన్ను చుసే భాగ్యం లేదా నేస్తం....

అగాధ సాగర గర్భంలోకి చేరిన నేను

ఇక నిన్ను విసిగించను...

నాకు ఎడబాటు తప్పని సరి అయితే

దాన్ని అమరం గా మలుచుకుంటాను....

నీ కనుల ముందు నేను లేకపొయినా

ఓ కధగా నైన వినిపించి బ్రతికిపొతాను...