అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

 

అలలా సవ్వడితొ నిండిన సంద్రపు హాసాలను ఆస్వాదించగలను కాని నిన్ను సముద్ర హసినిగా అభివర్ణించలేను...

చీకటిని తరుముతూ హేమంతపు వెలుగు కిరణాలను ప్రసరించగలను కాని నిన్ను హేమలతగా సాకలేను...

మమతనురాగలతొ నిండిన తేజొదీపాన్ని విక్షించగలను కాని నిన్ను మమతగా పలకరించలేను....

ఆరాధనతొ నిండిన చల్లని చూపులలొ పవిత్రతా చేకూర్చగలను కాని నిన్ను పవిత్రగా ఆస్వాదించలేను....

నిశేదిలొ స్మరిస్తూ... ఎడబాటులొ శొధిస్తూ.. నీరిక్షించగలను కాని నిన్ను ప్రియగా ప్రాణం పొయ్యలేను....

పదాలను పువ్వులుగా కూర్చగలను కాని నిన్ను పద్మగా పిలవలేను ......

సాహిత్య సుమాలలొ నృత్యరీతిలేన్నొ సాక్షాత్కరించగలను కాని నిన్ను రంభగా రచించలేను....

ఒదిగి పారే నదిలొ ఒంపులను స్వాగతీంచగలను కాని నిన్ను ఊర్వశిగా ఊహించలేను....

ఆరబొసుకున్న దృశ్యాలను తలపులలొ చూడగలను కాని నిన్ను మేనకగా మలుచుకొలేను...

ధారగా పడుతున్న గులాబి రెక్కలను తాకగలను కాని నిన్ను రొజాగా మదించలేను...

కలలలొని దూరతీరాలను భావంగా మలచగలను కాని నిన్ను కవిత గా కూర్చలేను...

స్వేచ్చయుత ఉదయ సంధ్యలా నీ రూపాన్ని కాంక్షించగలను కాని నిన్ను సంధ్యలా చూడలేను....

నీలి మబ్బుల ఓయ్యారి నడకలను చూడగలను కాని నిన్ను నీలిమ గా తలచుకొలేను...

వెన్నేలొ ఆడపిల్లని చూసి పులకించగలను కాని నిన్ను పున్నమిగా పరితపించలేను....

హృదయ గానంలొ రాగరంజితం చేయగలను కాని నిన్ను రాగిణి గా బంధించలేను....

ఊహల హరివిల్లులొ దారులన్ని స్వర్గంగా మార్చుకొగలను కాని నిన్ను ఊహ గా ఆరాధించలేను..

అందుకే

నా మదిలొ ఆత్మీయతతొ నిండిన నిన్ను "బంగారం" అని పిలుస్తున్నాను...

ఓ స్నేహితుడిగా జీవితపు కడవరకు నీకు తొడుగా నడవాలని ఆశపడుతున్నాను....