అక్షరాలను మధించాను... భావమనే సుధ కొసం....

పగులుతున్న గుండెను నీకు చూపే సరికి
అజ్ఞానమనుకొని నవ్వుతున్నావు...
ముక్కలేరుకుంటూ మిగిలిపోయాను....!
రగులుతున్న మంటల్ని నీకు చూపలేక
గుండెల్లొ దాచేసరికి మొహమాటమనుకున్నావు..
మౌనంగానే మరలిపోయాను...!
నీ శతకోటి కోణాల సజీవ శిల్పాన్ని నేను
అయినా తెరమీద బొమ్మ గానే తడిమి చూస్తున్నావు...
అద్దం మీద ఊదిన దూళీలా ఆవిరవుతున్నాను..!
బాధతొ నా కనులలొ నువ్వు తవ్విన నీటి గుట్టలూ..
నన్ను నన్నుగా చూపలేక పోతున్నాయి..
చేతితొ కన్నీటిని తుడుచుకెళుతున్నాను ..
అందుకే నాకు నేనే అజ్ఞాతనవుతున్నాను...
ఇక నా పరిచయం ఏవరినడగ గలను....?